Izba wytrzeźwień

Ten artykuł należy dopracować: przedstawiono sytuację tylko z polskiej perspektywy – artykuł powinien być przekrojowy. Pomóż go poprawić.

Izba wytrzeźwień – placówka wspomagająca działanie służb porządku publicznego w której doprowadzane osoby będące w stanie nietrzeźwości mogą być umieszczane na czas niezbędny do wytrzeźwienia.

Opis

Instytucja izby wytrzeźwień powstała w Polsce w maju 1956 r. Początkowo były one uruchamiane przez miejskie rady narodowe^[1]. Od 1999 r. izby wytrzeźwień mogą być prowadzone przez organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad 50 000 mieszkańców i organy powiatu.

Pobyt w izbie wytrzeźwień opłaca osoba w niej zatrzymana^[a] (jest to zwykle znaczna kwota; wyjątkowo od 16 stycznia do 31 grudnia 2013 opłat nie pobierano^[2]).

Zadania

• udzielanie osobom w stanie nietrzeźwości świadczeń higienicznych i sanitarnych,
• udzielanie osobom w stanie nietrzeźwości pierwszej pomocy sanitarnej w nagłych przypadkach,
• przyjmowanie osób w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób,
• informowanie o szkodliwości nadużywania alkoholu,
• zachęcanie i motywowanie do podjęcia leczenia odwykowego.

Podstawy prawne działania izb

• Ustawa z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2021 r. poz. 1119).
• Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 grudnia 2014 roku w sprawie izb wytrzeźwień i placówek wskazanych lub utworzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2022 r. poz. 2075).
• Statut izby wytrzeźwień, regulowany odpowiednią uchwałą właściwego samorządu.

Przepisy te zezwalają na zatrzymanie i przymus bezpośredni (na przykład przypięcie do łóżka lub zapięcie w kaftan bezpieczeństwa).

Uwagi

Przypisy