Izydor (Nikolski)
| Jakow Nikolski | |
| Metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński | |
_2.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 października 1799 |
| Data i miejsce śmierci | 7 września 1892 |
| Metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński | |
| Okres sprawowania | 1860–1892 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 22 sierpnia 1822 |
| Diakonat | 29 sierpnia 1822 |
| Prezbiterat | 5 września 1822 |
| Nominacja biskupia | 16 października 1834 |
| Chirotonia biskupia | 11 listopada 1834 |
Izydor, imię świeckie Jakow Siergiejewicz Nikolski (ur. 1 października 1799 w Nikolskim, zm. 7 września 1892 w Petersburgu) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Urodził się w rodzinie prawosławnego diakona, jednak ojca stracił jako kilkumiesięczne dziecko. W 1821 ukończył seminarium duchowne w Tule jako najlepszy student w swoim roczniku, co pozwoliło mu kontynuować studia teologiczne w Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1825 uzyskał dyplom tejże uczelni i 22 sierpnia tego samego roku złożył wieczyste śluby zakonne przed rektorem akademii, biskupem Grzegorzem (Postnikowem). 29 sierpnia w soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu został wyświęcony na hierodiakona, zaś 5 września na hieromnicha.
W 1826 uzyskał tytuł magistra teologii. W latach 1825–1829 był bibliotekarzem Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1829 otrzymał godność archimandryty i został wyznaczony na przełożonego monasteru Świętych Piotra i Pawła w Mceńsku oraz rektora seminarium duchownego w Orle. Po czterech latach przeniesiony na analogiczne stanowisko w seminarium moskiewskim; został również przełożonym Monasteru Zaikonospasskiego. 11 listopada 1834 w Monasterze Czudowskim został wyświęcony na biskupa dmitrowskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej, z rekomendacji metropolity moskiewskiego Filareta. Tradycyjnie łączył urząd z kierowaniem monasteru św. Sawy Storożewskiego[1].
W 1837 mianowany biskupem połockim i witebskim. Na terenie swojej eparchii działał na rzecz nawracania unitów na prawosławie, w ścisłej współpracy z władzami świeckimi. Rozwinął szeroką działalność na rzecz urządzania nowych cerkwi. W Połocku pozostawał do 1840, gdy został przeniesiony do eparchii mohylewskiej, gdzie w podobnym duchu działał na rzecz ostatecznej likwidacji unii (zniesionej rok wcześniej na mocy postanowień synodu połockiego). W 1841 otrzymał godność arcybiskupią.
W latach 1844–1858 sprawował urząd egzarchy Gruzji, arcybiskupa kartlińskiego i kachetyńskiego (od 1856 – metropolity), doprowadzając do znacznego ożywienia życia religijnego na ziemiach gruzińskich.
1 marca 1858 objął katedrę kijowską i halicką. Po dwóch latach został przeniesiony do Petersburga z tytułem metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński.
W swojej korespondencji wielokrotnie wyrażał pogląd, iż prawosławie w Rosji jest zagrożone przez wpływy zachodnie[2]. Sprzeciwiał się projektowanym reformom ustroju wewnętrznego Kościoła i jego szkolnictwa[3].
Wymienioną godność pełnił do śmierci w 1892, która nastąpiła po kilkumiesięcznej chorobie.
Przypisy
- ↑ Настоятели и наместники.
- ↑ G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, s. 216.
- ↑ G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, ss. 234–235.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
Metropolitan Isidor (1799—1892)