Izydor (patriarcha Konstantynopola)
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Kraj działania | Cesarstwo Bizantyńskie |
|---|---|
| Data śmierci | 1350 |
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Okres sprawowania | 1347–1350 |
| Wyznanie | prawosławne |
| Kościół | Patriarchat Konstantynopolitański |
| Chirotonia biskupia | do 1347 |
| Wybór patriarchy | 17 maja 1347 |
Izydor, gr. Ισίδωρος, Isidōros (zm. 1350) – patriarcha Konstantynopola od 17 maja 1347 do 1350.
Życiorys
Izydor Wukiras początkowo uczył się u Gerazyma Eubejskiego w Tesalonice. Około 1320 r., zainspirowany wspomnieniami swego mistrza, współpracownika Grzegorza Synaity, opuścił Tesalonikę i udał się na górę Atos, gdzie został uczniem Synaity[1].
17 maja 1347 Izydor, wówczas już biskup Monemwazji[2], a przy tym uczeń i przyjaciel Grzegorza Palamasa[3] został wybrany na, opustoszały po usunięciu przez cesarzową Annę Jana XIV Kalekasa, tron patriarszy[2]. Wcześniej przyjęcia tej godności odmówili Grzegorz Palamas i czcigodny Sawa z klasztoru Watopedi. Nowo wybrany patriarcha wyświęcił 32 nowych biskupów życzliwie nastawionych do idei teologicznych Grzegorza Palamasa, którzy podpisali tomos z 1347 r. 21 maja Izydor koronował po raz drugi cesarza Jana VI Kantakuzena. Tej wiosny powołał też Grzegorza Palamasa na stolicę metropolitalną Tesaloniki w miejsce usuniętego Hiacynta[4].
Wiosną 1347 r. nieco ponad 20 biskupów wystąpiło przeciw ustanowieniu Izydora patriarchą. Dystansując się od potępionego Akyndyna, wydali własny tomos, w którym składali z urzędu Izydora (ustanowionego, ich zdaniem, bezprawnie i przy pomocy władzy świeckiej i podejmującego szereg bezprawnych czynności) i Grzegorza Palamasa, obwiniając ich o szpiegowanie i prześladowanie opozycji, bezbożność, oddzielanie dzieci od rodziców pod pozorem ascezy (zarzut dotyczył przepowiadania Izydora w Tesalonice, w okresie gdy był jeszcze osobą świecką), ikonoklazm i odrzucenie przedmiotów sakralnych. W sierpniu 1347 r. po nieudanych próbach doprowadzenia opozycjonistów do posłuszeństwa Izydor i jego synod formalnie złożył zbuntowanych biskupów z urzędu. Wykonanie postanowień synodu zostało jednak odłożone w czasie w nadziei na ich nawrócenie[4].
Izydor zmarł w 1350 r. Żywot Izydora opisał w latach 1355–1357 patriarcha Filoteusz Kokkin[1].
Przypisy
- ↑ a b M. Żełtow: Grigorij Sinait.
- ↑ a b Donald Nicol: Les derniers siècles de Byzance. s. 256.
- ↑ G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 481.
- ↑ a b M. M. Bernatsky: Grigorij Pałama.
Bibliografia
- M. M. Bernatsky: Grigorij Pałama (ros.). W: Prawosławnaja enciklopedia, Т. 13., ss. 12–41 [on-line]. [dostęp 2012-12-08].
- R. Browning: Cesarstwo Bizantyńskie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 212–213. ISBN 83-06-02615-2.
- Venance Grumel, Traité d'études byzantines, « La Chronologie I. », Presses universitaires de France, Paryż, 1958, s. 437.
- Donald Nicol: Les derniers siècles de Byzance. Paryż: éditions Texto, 2008.
- M. Żełtow: Grigorij Sinait (ros.). W: Prawosławnaja enciklopedia, Т. 13., ss. 50–68 [on-line]. [dostęp 2012-12-08].