Izydor Dzieduszycki

Izydor Dzieduszycki - fotografia z Zakładu Walerego Rzewuskiego, ok. 1879 r.

Izydor Dzieduszycki herbu Sas (ur. 1842, zm. 5 stycznia 1888 w Kulparkowie) – hrabia i ziemianin[1], powstaniec styczniowy, członek Polskiej Akademii Umiejętności, historyk.

Syn Aleksandra Stanisława Dzieduszyckiego i Domicelli Pietruskiej.

Przebywał w Zakładzie dla Chorych Umysłowych na Kulparkowie, gdzie zmarł w nie całkiem wyjaśnionych okolicznościach: służba szpitalna połamała mu żebra. Fakt ten poruszył opinię publiczną we Lwowie, a poseł Otto Hausner złożył nawet ostrą interpelację w Sejmie. Obdukcja zwłok istotnie potwierdziła kilka żeber złamanych, ale stwierdziła też zapalenie płuc przed śmiercią.

Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim[2].

Publikacje

Przypisy

  1. ↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 342.
  2. ↑ Kronika. Pogrzeb Nowa Reforma 1888 nr 8 s.2
  3. ↑ Polityka brandenburgska podczas wojny polsko-szwedzkiej w latach 1655-1657 w Śląskiej Bibliotece Cyfrowej
  4. ↑ Patrjotyzm w Polsce po rok 1815 w Śląskiej Bibliotece Cyfrowej

Bibliografia

  • L. Słowiński, M. Tyrowicz Z myślą o niepodległej, Poznań 1993 s. 268-288.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Izydor Dzieduszycki.jpg
Izydor Dzieduszycki - fotografia z Zakładu Walerego Rzewuskiego, ok. 1879 r.