Józef Łoziński

Józef Łoziński (ur. 29 października 1945 w Coburgu w Niemczech) – polski prozaik.

Studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim[1]. W swojej twórczości podejmuje temat rozpadu więzi społecznej i upadku wartości w wyniku awansu społecznego bohaterów. Autor powieści, opowiadań, słuchowisk radiowych i scenariuszy. Publikował w „Nowym Wyrazie” (1972-1979) oraz w „Kulturze” (1979-1981). Otrzymał nagrody im. W. Macha (1972), im. S. Piętaka, Funduszu Literatury (1989).

Wybrana twórczość

  • Chłopacka wysokość 1972
  • Paroksyzm 1976
  • Pantokrator 1979
  • Za zimny wiatr na moją wełnę 1981
  • Martwa natura 1981
  • Złote góry i inne opowiadania 1982
  • Apogeum 1982
  • Sceny myśliwskie z Dolnego Śląska 1985
  • Paulo Apostolo Mart. 1986
  • Statek na Hel 1988
  • Poszukiwany Zdzisław Najmrodzki 1991
  • Sponsor 2000[2]
  • Holding i reszta albo Jak zostać bogatym w biednym państwie 2006[3]

Przypisy

  1. ↑ Kuncewicz 1994 ↓, s. 256.
  2. ↑ Fa-art Wydanie internetowe 2. 2000-08. [dostęp 2019-03-28].
  3. ↑ Maria Jentys: "Fenomenologia kapitalizmu III RP według Józefa Łozińskiego". W: culture.pl [on-line]. 2006-08-20. [dostęp 2019-03-28].

Bibliografia

  • Piotr Kuncewicz: Agonia i nadzieja: t. V Proza polska od 1956. Warszawa: Graf-Punkt, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1994, s. 256–260. ISBN 83-86091-03-7. OCLC 964510308.
  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 3 (redaktorzy Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna), Warszawa 1993, s. 412