Józef Antoni Kenig
 porucznik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 lipca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16-19 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Józef Antoni Kenig (ur. 9 lipca 1897 w Warszawie, zm. 16-19 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Matyldy ze Zwolińskich[1]. Był bratem Mariana i Jana oraz wnukiem Józefa Keniga oraz Michała Antoniego Zwolińskiego.
Brał udział w I wojnie światowej w armii rosyjskiej. Później zaciągnął się do armii generała Józefa Hallera[1]. Uczestniczył w III powstaniu śląskim[1]. Został potem odznaczony Śląską Wstęgą Waleczności.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1135. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do dywizjonu artylerii zenitowej w Warszawie[3]. W 1928 złożył egzamin na kapitana rezerwy[1]. W 1934, jako porucznik rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IVI”[4].
Mieszkał w Szczuczynie[1], gdzie pracował jako urzędnik państwowy. Ożenił się z Jadwigą z Paszkiewiczów[1], pochodzącą z litewskiej rodziny ziemiańskiej.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[5]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7].
Zobacz też
- Kenigowie
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 259.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 855.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 812.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 139, 902.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 377.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2016-11-08].
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera