Józef Bachórz

Józef Bachórz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 września 1934
Lipie

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia literatury polskiej XIX w.
Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Habilitacja

1980

Profesura

26 października 1990

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku
Uniwersytet Gdański

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Józef Bachórz (ur. 20 września 1934 w Lipiu) – polski filolog specjalizujący się w historii literatury polskiej XIX wieku, profesor nauk humanistycznych.

Życiorys

Syn Alojzego i Marii. Od 1940 do 1947 uczęszczał do szkoły podstawowej w Lipiu, a w latach 1947–1951 do liceów ogólnokształcących nr 2 oraz nr 1 w Rzeszowie (w 1951 ukończył LO nr 1, był też zatrudniony w Strzyżowie jako higienista na kolonii). W czerwcu 1949 został członkiem Związku Młodzieży Polskiej, a w październiku 1953 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należał także do Zrzeszenia Studentów Polskich, a w 1954 został cenzorem w Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w Łodzi. Był przewodniczącym Zarządu Wydziałowego ZMP na Uniwersytecie Łódzkim, na którym w 1955 został absolwentem studiów polonistycznych. We wrześniu 1955 podjął pracę w Liceum Pedagogicznym w Starym Targu (był tam II sekretarzem POP PZPR), a po jego likwidacji został w sierpniu 1957 przeniesiony do LP w Kwidzynie[1] (był członkiem tamtejszego Komitetu Powiatowego PZPR i przewodniczył jego Komisji Ideologicznej), gdzie pracował do 1966. Od kwietnia 1962 do stycznia 1967 zasiadał w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Gdańsku. Pełnił też funkcję jego lektora oraz zastępcy przewodniczącego Komisji Wewnątrzpartyjnej.

W latach 1966–1969 pracował w studium nauczycielskim w Gdańsku Oliwie, a następnie (do 1970, jako adiunkt) w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Po jej połączeniu z Wyższą Szkołą Ekonomiczną w Sopocie pracował (do 1973) w Studium przy Uniwersytecie Gdańskim. Od marca 1971 do grudnia 1972 był sekretarzem ds. propagandy i szkolenia w Komitecie Uczelnianym PZPR na UG. W latach 1973–1979 był zastępcą dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UG. Od 1974 pracował w Zakładzie Historii Literatury Polskiej XIX wieku na Wydziale Filologiczno-Historycznym UG. Był zastępcą dyrektora Instytutu Filologii Polskiej na WFH UG. Pełnił funkcję I sekretarza POP PZPR przy Wydziale Humanistycznym UG. Wykładał także na Wieczorowym Uniwersytecie Marksizmu-Leninizmu. Od czerwca 1978 do października 1981 ponownie był sekretarzem KU PZPR na UG. W lipcu 1981 był delegatem na nadzwyczajny zjazd partii. W tym samym roku zasiadał w Komisji Naukowej o Literaturze Polskiej Akademii Nauk.

W 1980 uzyskał tytuł doktora habilitowanego, a w 1981 docenta. Od 1981 do 1982 pełnił funkcję prorektora UG do spraw dydaktycznych. W latach 1987–1993 pełnił funkcję kierownika Zakładu Historii Literatury Polskiej na tej uczelni. 26 października 1990 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych. W tym samym roku został członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. Od 1992 do 1997 zasiadał w Komitecie Nagród Naukowych Premiera RP.

W 2000 przeszedł na emeryturę. Był promotorem ponad 230 prac magisterskich i 10 doktorskich, autorem ponad 200 publikacji, a także redaktorem i współautorem Słownika literatury polskiej XIX wieku. Jest członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Wydziału Nauk Humanistycznych Polskiej Akademii Nauk. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. Jest członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.

Odznaczenia i nagrody

Otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza za rok 2003 w kategorii nauk humanistycznych oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w 2004[2]. Jest również laureatem „Sopockiej Muzy”, Medalu Księcia Mściwoja II (2002), a także nagród Ministra Edukacji Narodowej i Rektora Uniwersytetu Gdańskiego.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Józef Bachórz.JPG
Autor: Artur Andrzej, Licencja: CC BY-SA 4.0
Prof. Józef Bachórz, filolog polski.