Józef Barecki

Józef Barecki

Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1926 Kraków
Data i miejsce śmierci	29 maja 1999 Warszawa
Rzecznik prasowy Rządu PRL
Okres	od 26 września 1980 do 17 sierpnia 1981
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Włodzimierz Janiurek
Następca	Jerzy Urban
Odznaczenia

Józef Barecki (ur. 22 listopada 1926 w Krakowie, zm. 29 maja 1999 w Warszawie) – polski dziennikarz i działacz PZPR, poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji, w latach 1980–1981 rzecznik rządu Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego.

Życiorys

Grób Józefa Bareckiego na cmentarzu Bródnowskim

Był synem Józefa i Otylii. Absolwent Szkoły Handlowej w Krakowie. Ukończył też Centralną Szkołę Dziennikarską przy KC PZPR w 1949 i Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy KC PZPR w 1964. W 1945 został kreślarzem w dyrekcji Polskich Kolei Państwowych w Szczecinie. Był reporterem, a następnie kierownikiem działu dziennika „Głos Szczeciński” (1947–1952), zastępcą redaktora naczelnego gazety „Kurier Szczeciński” (1952–1955), redaktorem naczelnym „Głosu Szczecińskiego” (1955–1966) oraz zastępcą redaktora naczelnego i potem redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu” (1972–1980). Krótkotrwały przewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (od sierpnia do września 1980); rzecznik prasowy rządu (1980–1981), od 1983 redaktor naczelny powołanego wówczas oficjalnego organu rządu „Rzeczpospolita”, a następnie od 1987 programowego miesięcznika KC PZPR „Nowe Drogi”. Wchodził również w skład Rady Redakcyjnej tego miesięcznika.

W czasie wojny należał do Armii Krajowej. W latach 1945–1948 był komendantem hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Szczecinie. Od 1947 należał do Polskiej Partii Robotniczej i następnie (od 1948) do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie zasiadał w Komitecie Centralnym w latach 1975–1981. Od lipca 1986 do grudnia 1987 był kierownikiem Wydziału Propagandy tego organu. Poseł na Sejm PRL (1976–1989); przewodniczył kilku komisjom sejmowym – Komisji do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw (1982–1985), Komisji Administracji, Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości (1985–1989), Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy „Prawo o stowarzyszeniach” oraz projektów ustaw dotyczących związków zawodowych (1989).

Był wieloletnim przewodniczącym Zarządu Okręgu Warszawskiego, a w latach 1978–1980 był przewodniczącym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Był także wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Organizacji Dziennikarzy^[1]. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS – powstania PZPR^[2].

Na emeryturze był od 1990. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 5E, rząd I, grób 15).

Odznaczenia i nagrody

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1976)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[3]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal Rodła
• Złoty Krzyż ZHP
• Nagroda dziennikarska miasta Szczecina (1946)
• Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. B. Prusa (1984)

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
• Informacje w BIP IPN
• Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007, s. 88, ISBN 978-83-920764-0-7