Józef Biniszkiewicz
| ||
Data i miejsce urodzenia | 9 marca 1875 Czempiń | |
Data i miejsce śmierci | 9 lipca 1940 Auschwitz-Birkenau | |
Poseł na Sejm I kadencji (II RP) | ||
Okres | od 1922 do 1927 | |
Przynależność polityczna | Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Pracy | |
Wicemarszałek Sejmu Śląskiego | ||
Okres | od 1922 do 1929 | |
Przynależność polityczna | Polska Partia Socjalistyczna | |
Odznaczenia | ||
Józef Biniszkiewicz (ur. 9 marca 1875 w Czempiniu[1], pow. kościański, zm. 9 lipca 1940 w Auschwitz-Birkenau) – polski polityk, poseł i wicemarszałek Sejmu Śląskiego (1922–1929), poseł na Sejm I kadencji w II RP (1922–1927).
Życiorys
Syn policjanta Jakuba i Albertyny z domu Paweł (zm. 1888). Osierocony we wczesnej młodości przez rodziców pobierał nauki jako szewc. Ukończył w 1887 szkołę powszechną. W 1891 wyjechał do Berlina, gdzie po czterech latach zaangażował się w działalność niemieckiego oddziału PPS. Został redaktorem odpowiedzialnym „Gazety Robotniczej”[1] (organu lewicy zaboru pruskiego), ze względu na poglądy polityczne szykanowany przez władze niemieckie.
W 1906 osiadł na Górnym Śląsku, gdzie objął kierownictwo „Gazety Robotniczej” i lokalnego oddziału PPS. Wypowiadał się przeciw ścisłej współpracy PPS z SPD, krytykując podejście niemieckich socjalistów do spraw narodowych.
Na krótko przed wybuchem wojny 1914 był jednym z organizatorów niezależnych związków zawodowych CZZP (Centralny Związek Zawodowy Polski) na zjeździe w Oświęcimiu.
W latach 1918–1921 wraz z J. Czaplą organizował polskie rady ludowe w rejencji opolskiej. Podczas plebiscytu był zastępcą Wojciecha Korfantego w Polskim Komisariacie Plebiscytowym.
Podczas pierwszego powstania musiał uchodzić za granicę. Krótko przed trzecim powstaniem wyruszył na polecenie rządu polskiego w misji dyplomatycznej do Rzymu w sprawie Górnego Śląska. Na wieść o wybuchu III powstania powrócił na Górny Śląsk, gdzie został członkiem najwyższej władzy powstańczej.
W 1922 wybrany na posła do Sejmu Śląskiego oraz Sejmu RP z okręgu Katowice. W regionalnym sejmie I kadencji (1922–1929) wybrano go na wicemarszałka.
Od końca 1928 zajął się także działalnością gospodarczą, a po 1930 stało się to już jego głównym zajęciem. Najpierw kierował hurtownią spirytusu w Wielkich Hajdukach, a w styczniu 1931 objął kierownictwo hurtowni monopolu spirytusowego w Tarnowskich Górach. Po rezygnacji z kierowania hurtownią razem z żoną podjęli się prowadzenia restauracji.
W ostatnich latach nie prowadził już żadnej działalności politycznej. Udzielał się jedynie w pracach Rady Miejskiej w Katowicach, której członkiem był do 1939. Zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau prawdopodobnie 9 lipca 1940[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopda 1937)[3]
Upamiętnienie
Jego imieniem nazwano jedną z ulic w Katowicach (w dzielnicy Dąbrówka Mała).
Przypisy
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 48 .
- ↑ Historia miasta – Katowice miastem www.mhk.katowice.pl [dostęp 2017-01-20].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Henryk Rechowicz, Sejm Śląski 1922–39, Katowice 1971.
- Ryszard Kaczmarek: Józef Biniszkiewicz (1875–1940). Biografia polityczna. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, s. 1–136. ISBN 83-226-0538-2. [dostęp 2021-05-25].
- Józef Biniszkiewicz. Biografia polityczna w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI).
Media użyte na tej stronie
Autor: Michał Bulsa, Licencja: CC BY-SA 4.0
Katowice - ul. J. Biniszkiewicza w dzielnicy Dąbrówka Mała - tabliczka