Józef Bogdański (oficer)

Józef Bogdański

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1898 Janowo
Data i miejsce śmierci	15 marca 1941 Janowo
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	7 dywizjon artylerii konnej 7 pułk artylerii ciężkiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Józef Bogdański (ur. 12 marca 1898 w Janowie, zm. 15 marca 1941 tamże) – żołnierz armii niemieckiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Katarzyny z Tórzów. Uczeń szkół w Środzie Wielkopolskiej i Pleszewie. Należał do tajnego Towarzystwa Filaretów. W 1917 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach, w stopniu podporucznika, walczył na frontach I wojny światowej. Po zakończeniu wojny pozostał w Niemczech i działał w środowiskach polonijnych^[1]. W 1919 powrócił do Polski, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do wielkopolskiego dywizjonu artylerii konnej. W listopadzie 1920, podczas ataku oddziałów Armii Czerwonej w rejonie Rakowa, dowodząc 1 plutonem baterii odrzucił ogniem atakujące oddziały. Kilka dni później ułatwił kawalerii zdobycie wsi Subocze, zmusił też do odwrotu nieprzyjacielski pociąg pancerny^[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari'"`UNIQ--nowiki-0000000C-QINU`"'2'"`UNIQ--nowiki-0000000D-QINU`"'.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej i nadal służył w 7 dywizjonie artylerii konnej^[1][3][4]. 17 grudnia 1931 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu^[6], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku z równoczesnym przeniesieniem ewidencyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII^[7].

Jego hobby to hodowla gołębi pocztowych. Był wieloletnim prezesem Związku Hodowców Gołębi Pocztowych.

Był żonaty z Zofią z Dziembowskich h. Pomian (1896–1972), dzieci: Kazimierz, Aniela, Anna^[1] (1931–2007)^[8].

Zmarł w rodzinnym Janowie, pochowany na cmentarzu w Mącznikach^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3286
• Krzyż Walecznych^[3][1]
• Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1929)^[10][11][12]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Antropow: Zarys historii wojennej 7-go dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.