Józef Brenstiern-Pfanhauser
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 lutego 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 listopada 1971 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Okręg Warszawa AK |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Józef Brenstiern-Pfanhauser[a] (ur. 9 lutego 1896 w Małym Brześciu, zm. 13 listopada 1971 w Krakowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, inżynier rolnictwa i działacz społeczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej (1946–1947).
Życiorys
Urodził się 9 lutego 1896 w Małym Brześciu, pow. włocławski[1], jako syn Juliana (1861–1943) i Eufemii z Łapińskich (1870–1939), brat Jerzego Oskara (1893–1962), Zygmunta (1904–1970), Janusza (1908–1991) oraz Haliny i Wandy. Jego rodzina przybyła do Polski z Austrii pod koniec XVIII wieku. Z wykształcenia i zawodu był inżynierem rolnictwa[2]. W okresie II Rzeczypospolitej pełnił funkcję dyrektora (głównego plenipotenta) zarządzającego dobrami wilanowskimi hr. Adama Branickiego[3].
29 stycznia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932 roku i 169. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[4][5]. W 1934 był oficerem rezerwy 1 pułku szwoleżerów[6]. Później otrzymał awans na stopień rotmistrza. Od 1937 związany ze Stronnictwem Pracy.
| Data i miejsce urodzenia | 9 lutego 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 listopada 1971 |
| Poseł do Krajowej Rady Narodowej | |
| Okres | od września 1946 |
| Przynależność polityczna | |
Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Działał w Polskim Związku Wolności (Okręg Warszawa), później w Komendzie Miasta Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego 1944 pełnił funkcję zastępcy komendanta placu m.st. Warszawy Okręgu Warszawskiego AK w dzielnicy Śródmieście Północ.
Po wojnie był pełnomocnikiem Stronnictwa Pracy na województwo warszawskie, z ramienia którego sprawował mandat posła do Krajowej Rady Narodowej (od września 1946). W sfałszowanych wyborach ze stycznia 1947 bez powodzenia ubiegał się o mandat w okręgu Pruszków.
Jego żoną była Maria ze Zgleczewskich h. Rola (1902–1996), z którą miał córki: Renatę (1924–1997), żonę Emanuela Rostworowskiego[7] i Krystynę Teresę (1924–2006), po mężu Skarbek-Malczewską, również uczestniczące w powstaniu warszawskim
Pochowany na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC7-8-37)[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (30 lipca 1946)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (5 lipca 1939)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 maja 1946)[11]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[2]
Uwagi
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 wskazał tożsamość Józef Brenstiern-Pfanhauzer. W wydaniu nr 1 z 1936 „Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych” podano tożsamość Józef Brensztiern-Pfanhauser. Monitor Polski (rok 1947, poz. nr 25, poz. 120) podał tożsamość Józef Brenstierna Pfonhauser. Mirosław Kłusek wskazał formę Józef Brensztiern-Pfanhauser. Na tablicy nagrobnej: Józef Brenstjern-Pfanhauser.
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne - wyszukiwarka (bazy personalne) [dostęp 2021-12-23].
- ↑ a b Zezwolenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 10, 19 marca 1936.
- ↑ Mirosław Kłusek: Dokumenty do dziejów wilanowskiej nieruchomości ziemskiej. Kraków: 2011, s. 13, 23, 25 i nast. ISBN 978-83-60391-11.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 585.
- ↑ Renata Brenstiern-Pfanhauser. 1944.pl. [dostęp 2016-01-30].
- ↑ Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych, krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2021-12-23].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 120 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji na terenie całego kraju”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 155, poz. 367 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 476 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Kandydaci Stronnictwa Pracy na posłów do Sejmu Ustawodawczego, „Ilustrowany Kurier Polski”, nr 3/1947, s. 5.
- Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej: 1947–1952, IPiP PAN, Wrocław 1977.
- Alicja Tomaszewska (oprac.), Spis posłów do Krajowej Rady Narodowej 1943–1947, Biblioteka Sejmowa, Warszawa 1983.
- Andrzej Andrusiewicz, Stronnictwo Pracy: 1937–1950: ze studiów nad dziejami najnowszymi chadecji w Polsce, Warszawa 1988.
- Józef Brenstiern-Pfanhauser. 1944.pl. [dostęp 2016-01-30].
- Józef Brenstiern-Pfanhauser. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-01-30].
- Józef Brenstiern-Pfanhauser. geni.com. [dostęp 2016-01-30].
