Józef Chałasiński

Józef Chałasiński
Ilustracja
1937
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1904
Rudnik, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 1979
Warszawa, Polska

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

socjolog

Alma Mater

Uniwersytet Poznański

Dzieci

Grzegorz Chałasiński, Katarzyna Chałasińska-Macukow

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Józef Chałasiński (ur. 17 lutego 1904 w Rudniku[1], zm. 5 grudnia 1979 w Warszawie) – socjolog polski, profesor i rektor Uniwersytetu Łódzkiego, członek PAN.

Życiorys

Dzieciństwo i wykształcenie

Był synem pisarza gminnego Michała i Józefy z Włodarskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był członkiem wojskowej drużyny harcerskiej (1920). Kształcił się w gimnazjum im. Stefana Batorego w Lublinie, w 1923 podjął studia matematyczne na Uniwersytecie Poznańskim. Przeniósł się rok później na socjologię za namową Floriana Znanieckiego, którego poznał udzielając korepetycji synowi socjologa.

Praca naukowa

W 1927 pod opieką Znanieckiego obronił na Uniwersytecie Poznańskim doktorat na podstawie pracy Wychowanie w domu obcym jako instytucja społeczna. Podjął następnie pracę na uczelni w charakterze adiunkta (od 1931 docenta, po przedstawieniu pracy Drogi awansu społecznego robotnika) w Katedrze Socjologii i Filozofii Kultury. W 1935 przeniósł się do Warszawy; pracował w Polskim Instytucie Socjologicznym, na Uniwersytecie Warszawskim (docent w Katedrze Socjologii i Historii Kultury), Państwowym Instytucie Socjologii Wsi (1936–1939 dyrektor), Wolnej Wszechnicy Polskiej (od 1937 profesor nadzwyczajny i kierownik Katedry Socjologii). W latach 1939–1940 był nauczycielem języka polskiego i historii Polski w szkole powszechnej w Dołce koło Sarn; lata 1940–1941 spędził we Lwowie jako pracownik Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Po powrocie do Warszawy ponownie związany z Polskim Instytutem Socjologicznym (1942–1944), po wojnie został jego przewodniczącym.

Jednocześnie w 1945 zaangażował się w prace nad utworzeniem Uniwersytetu Łódzkiego. Został profesorem zwyczajnym tej uczelni, stanął na czele Katedry Socjologii Ogólnej, potem Katedry Historii Filozofii i Myśli Społecznej (1950–1959), wreszcie I Katedry Socjologii (1959–1962). W latach 1949–1952 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu. Był związany także z Zakładem Socjologii i Historii Kultury PAN (kierownik 1956–1958), Pracownią Zagadnień Społecznych i Kulturowych Afryki Współczesnej PAN (kierownik 1962–1974), a w 1966 powrócił na Uniwersytet Warszawski, gdzie kierował Katedrą Socjologii Kultury (do 1968), a następnie pozostawał pracownikiem naukowym Instytutu Socjologii do przejścia na emeryturę w 1974 r. W 1958 r. prowadził gościnne wykłady z socjologii kultury na University of California w Berkeley.

W 1949 członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju, w 1952 członek prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[2]. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[3].

Poglądy

Był uważany za kontynuatora myśli socjologicznej Floriana Znanieckiego. Zorganizował łódzki ośrodek socjologiczny, wypracował nowe metody badawcze. Wprowadził metodę pamiętnikarską i autobiograficzną do badań socjologicznych, zainicjował konkursy na pamiętniki chłopskie i robotnicze; opracował na tej podstawie 4-tomową pracę Młode pokolenie chłopów (1938), w której przedstawił kształtowanie się ruchów społecznych na wsi. Wprowadził do nauki i języka potocznego termin „awans społeczny”. Badał problematykę wychowania w ustrojach komunizmu i socjalizmu, a także szkolnictwo amerykańskie; interesował się rozwojem i kształtowaniem kultury amerykańskiej. Zainicjował w Polsce badania nad problematyką społeczną państw Afryki. W połowie lat 50. domagał się odejścia od marksistowskich metod uprawiania nauki. Redagował pisma „Przegląd Socjologiczny” (1948–1979), „Przegląd Nauk Historycznych i Społecznych” (1950–1956), „Myśl Filozoficzna” (1951–1957), „Nauka Polska” (1953–1957), „Kultura i Społeczeństwo” (1957–1966, 1970–1979). W 1949 roku był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu[4].

Życie prywatne

Był ojcem chemika Grzegorza i fizyczki Katarzyny, profesorów Uniwersytetu Warszawskiego.

Ordery i odznaczenia

Nagrody i wyróżnienia

W 1948 został członkiem korespondentem PAU, w 1952 członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1952–1958 był zastępcą sekretarza naukowego PAN, 1968–1971 sekretarzem Wydziału I PAN, od 1968 przewodniczącym Komisji Badań nad Pamiętnikarstwem PAN. Uniwersytet Łódzki nadał mu doktorat honoris causa[8]. W 1967 został uhonorowany Nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka za całokształt pracy naukowej i publicystycznej, w 1974 Medalem PAN im. Mikołaja Kopernika.

Do jego uczniów zaliczano m.in. Antoninę Kłoskowską i Kazimierza Żygulskiego. W 1980 Tygodnik Kulturalny ufundował nagrodę jego imienia, przyznawaną w zakresie socjologii literatury, literatury faktu i działalności społeczno-kulturalnej.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 39-2-7)[9].

Publikacje

Ogłosił ponad 700 prac naukowych, m.in.:

  • Dewey jako pedagog demokracji (1927)
  • Wielkość grupy społecznej a demokracja u Montesquieu (1927)
  • Rodzina i szkoła a szersze grupy społeczne (1929)
  • Wychowanie państwowe (1935)
  • Parafia i szkoła parafialna wśród emigracji polskiej w Ameryce (1935)
  • Tło socjologiczne pracy oświatowej (1935)
  • Emigracja jako zjawisko społeczne (1936)
  • Szkoła w społeczeństwie amerykańskim (1936)
  • Klasa szkolna jako grupa społeczna (1938)
  • Elementy socjologicznej teorii wychowania (1946–1947)
  • Socjologia i historia inteligencji polskiej (1946)
  • Socjologiczne założenia reformy wychowania (1946)
  • Społeczna genealogia inteligencji polskiej (1946)
  • Zasadnicze stanowiska we współczesnej socjologii polskiej (1946)
  • O społeczny sens reformy uniwersytetów (1947)
  • Społeczeństwo kapitalistyczne (1947)
  • W sprawie studiów socjologicznych na uniwersytetach (1947)
  • Społeczeństwo i wychowanie. Socjologiczne zagadnienia szkolnictwa i wychowania w społeczeństwie współczesnym (1948)
  • Trzydzieści lat socjologii polskiej, 1918–1947 (1949)
  • Przeszłość i przyszłość inteligencji polskiej (1958)
  • The African Intelligentsia and the Birth of Nationalism in Black Africa (1961)
  • Kultura amerykańska (1962)
  • Społeczeństwo i szkolnictwo Stanów Zjednoczonych (1966)
  • Kultura i naród (1968)

Przekłady

Przypisy

  1. Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 96.
  2. Trybuna Robotnicza, nr 294 (2726), 8 grudnia 1952 roku, s. 2
  3. Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, str. 1
  4. Trybuna Robotnicza, nr 92 (1481), 9 kwietnia 1949, s. 1
  5. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1949 r. w sprawie nadania Orderu „Sztandar Pracy” (M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58) „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie oświaty, nauki, kultury i sztuki”.
  6. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1951 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007) „za wybitną działalność naukową”.
  7. Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 sierpnia 1946 r. o odznaczeniach, na wniosek Ministra Oświaty, obywateli za zasługi położone na polu działalności oświatowej i kulturalnej (M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366) „za zasługi na polu działalności oświatowej i kulturalnej”.
  8. Doktorzy honoris causa UŁ. [dostęp 2011-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 grudnia 2010)].
  9. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Józef Chałasiński.png
Józef Chałasiński (1904-1979) - Polish sociologist.
POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy