Józef Drozd

Józef Drozd

Kanonik
ks. Józef Drozd (1914)
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1857 Wrocanka
Data i miejsce śmierci	16 sierpnia 1923 Sanok
Miejsce pochówku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1882
Odznaczenia

Józef Drozd (ur. 17 lutego 1857 we Wrocance, zm. 16 sierpnia 1923 w Sanoku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, kanonik, katecheta, działacz społeczny.

Życiorys

Józef Drozd^[a] urodził się 17^[b] lutego 1857^[1][2] we Wrocance^[3][4]. Był synem Szymona^[1]. 22 czerwca 1878 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Rzeszowie^[1].

Kształcił się w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie 1881 ukończył IV rok studiów teologicznych^[5]. Tam w 1882 otrzymał sakrament święceń kapłańskich^[3][3][4]. Uzyskał stopień doktora teologii^[6][7][3]. W latach 80. był kapelanem domowym w kancelarii konsystorialnej Przemyślu^[8][9]. Podjął pracę nauczyciela katechety 4 października 1884^[2]. Od tego roku pracował jako katecheta w C. K. Gimnazjum w Przemyślu^[10]. Pełniąc stanowisko prowizorycznego katechety przy C. K. Gimnazjum Wyższym w Przemyślu w dniach 16-18 lipca 1885 zdał egzamin klauzurowy celem uzyskania kwalifikacji katechety gimnazjalnego uzyskując notę celującą^[11]. Egzamin zawodowy nauczycielski złożył 19 lipca 1885^[2]. 28 lutego 1886 został mianowany nauczycielem rzeczywistym^[2]. Podczas Wiecu Księży Katechetów w Krakowie 27 sierpnia 1895 był referentem planu nauki religii w gimnazjach wyższych^[12]. Otrzymał tytuł c. k. profesora^[6][7] i przyznano mu VIII rangę w zawodzie nauczycielskim^[6][7]. W Przemyślu był członkiem rady miasta^[6] (do 1904 i ponownie powołany w 1906^[13]). Był autorem modlitewnika pt. Liber precum in usum litterarum studiosae iuventutis, wydanego w języku łacińskim w Przemyślu w 1895^[14][15]. Od około 1899 był członkiem Rady i c. k. powiatu przemyskiego wybrany z grupy gmin miejskich i pełnił funkcję członka wydziału powiatowego do około 1906^[16][6]. Jako delegat Rady powiatowej od 1900 zasiadał w C. K. Radzie Szkolnej Okręgowej w Przemyślu do około 1906^[17][6].

Reskryptem C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia z 10 stycznia 1903 został przeniesiony ze stanowiska profesora z C. K. Gimnazjum w Przemyślu na analogiczne stanowisko w C. K. Gimnazjum w Sanoku (zamieniony miejscami z ks. Janem Trznadlem; jednocześnie obaj pozostawali na dotychczasowych stanowiskach do sierpnia 1903)^[18][19]. W szkole uczył religii obrządku łacińskiego^[6][7][20]. Reskryptem C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia z 23 listopada 1907 i C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 6 grudnia 1907 otrzymał VII rangę służbową^[21][22][2]. Podczas trzymiesięcznego urlopu dyrektora sanockiego gimnazjum Włodzimierza Bańkowskiego od 3 października 1911 pełnił obowiązki kierownika szkoły^[23]. W gimnazjum uczył do końca kwietnia 1912, po czym od maja tego roku przebywał na urlopie z powodu choroby, następnie ponownie był na urlopie zdrowotnym od 3 lutego 1913^[24] (w tym czasie zastępował go przejściowo franciszkanin o. Tadeusz Wołczański^[25]). Ponownie uczył w gimnazjum od roku szkolnego 1913/1914 ze zmniejszoną liczbą godzin lekcyjnych^[26] (z przerwą na rok szkolny 1914/1915, gdy szkoła nie funkcjonowała po wybuchu I wojny światowej) do 3 stycznia 1916^[27], później ponownie od roku szkolnego 1916/1917 i w kolejnych (przy czym w 1920/1921 przebywał na urlopie tymczasowo) do roku szkolnego 1922/1923^[28][29][30]. Równolegle z pracą w sanockim gimnazjum był także katechetą w Instytucie Wyższym Naukowo-Wychowawczym w Sanoku, przygotowującym dziewczęta do zawodu nauczycielskiego^[31]. Był delegatem Rady Miasta Sanoka do wydziału Bursy Jubileuszowej im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku od 1904^[32][6][7] oraz od sierpnia 1905 sprawował stanowisko kierownika (prefekta) tej placówki^[33]. W tym charakterze zamieszkiwał w budynku bursy^[34]. Wśród uczniów posiadał autorytet, uchodził za dobrego człowieka, przywiązującego wagę do porządku^[35][36][37]. Był także ceniony za inteligencję oraz sposób wysławiania się^[38].

W Sanoku był kapłanem parafii Przemienienia Pańskiego^[39]. Otrzymał tytuł kanonika^[40][41]. Przed 1911 przyznano mu przywilej noszenia Rokiety i Mantoletu^[3]. 4 listopada 1906 został wybrany zastępcą przewodniczącego tamtejszej Rady Parafialnej^[42]. W działalności kapłańskiej był uważany za znanego kaznodzieję, zręcznego mówcę, wygłaszającego podniosłe kazania podczas uroczystości zarówno kościelnych jak i patriotycznych^[43][40][41] (w wydaniu „Gazety Sanockiej” z 1910 napisano, iż przemawiał „ze swadą drugiego Skargi”^[44]).

Nagrobek ks. Józefa Drozda

Działał społecznie. Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Domu Narodowego w Cieszynie^[45]. Zaangażował się w działalność antyalkoholową w Sanoku^[46][47]. Na początku 1907 odmówił startu w wyborach do Rady Miasta Sanoka z I koła^[48]. W 1910 został wybrany członkiem rady nadzorczej Towarzystwa Kredytowego Urzędników i Sług Państwowych w Sanoku^[49]. Był członkiem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka^[50]. Podczas I wojny światowej wspierał materialnie polskich legionistów^[51]. Jako delegat patronatu drużyny bursowej został członkiem wydziału (zarządu) zawiązanego 22 maja 1919 Koła Przyjaciół Harcerstwa w Sanoku^[52][53].

Był wujem nauczycielki Leonii Baronówny, której w 1913 udzielił ślubu z Kazimierzem Pająkiem^[54]. Jego bratankiem był Jan Drozd-Gierymski (1889-1970, nauczyciel, poseł na Sejm RP)^[55].

Ksiądz Józef Drozd zmarł 16 sierpnia 1923 w Sanoku w wieku 66 lat i w 41 roku kapłaństwa^[56][57][58]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 18 sierpnia 1923 po pogrzebie pod przewodnictwem proboszcza z Wrocanki i zarazem dziekana krośnieńskiego, ks. Józefa Niewodowskiego^[4]. Jego nagrobek w postaci kutego krzyża na betonowej podstawie został wpisany do wojewódzka ewidencji zabytków i podlega ochronie prawnej^[59][60].

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[61][62].
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[61][62].

Uwagi

Przypisy