Józef Ferencowicz

Józef Bohdan Ferencowicz

„Krzesz”

podpułkownik administracji
Data i miejsce urodzenia	9 października 1890 Stary Olkusz
Data i miejsce śmierci	27 września 1939 Szack
Przebieg służby
Lata służby	1914−1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Dowództwo KOP
Stanowiska	szef Urzędu WFiPW
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Bohdan Ferencowicz, ps. „Krzesz” (ur. 9 października 1890 w Starym Olkuszu, zm. 27 września 1939 w Szacku) − podpułkownik administracji Wojska Polskiego.

Życiorys

Józef Bohdan Ferencowicz urodził się 9 października 1890 roku w Starym Olkuszu. Naukę rozpoczął w rosyjskim gimnazjum państwowym. W 1905 roku wziął udział w strajku szkolnym, po którym zmuszony był przenieść się do I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Działał w Organizacji Młodzieży Narodowej oraz Narodowym Związku Robotniczym. W 1909 roku zdał egzamin maturalny i wyjechał na studia do École supérieure de Textiles w Verviers w Belgii, ale nie zdołał ich ukończyć z powodu wybuchu I wojny światowej^[1].

W okresie studenckim kontynuował rozpoczętą w Polsce działalność niepodległościową, został m.in. współtwórcą lokalnych struktur „Sokoła”, współorganizatorem Polskich Drużyn Strzeleckich i zastępcą ich komendanta w Verviers oraz wiceprezesem Polskiego Zachodnioeuropejskiego Związku Sokolego. W ostatnich miesiącach pokoju uczestniczył w kursie instruktorskim Polskich Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu, skąd z innymi słuchaczami został skierowany na Oleandry. Po sformowaniu I kompanii kadrowej służył jej w trzecim plutonie jako sekcyjny^[1].

15 listopada 1914 roku został mianowany instruktorem szkoły podoficerskiej 1 pułku piechoty w Częstochowie, jednak po trwającym od grudnia 1914 do marca 1915 roku pobycie w szpitalu został skierowany do oddziału wywiadowczego I Brygady jako zastępca komendanta posterunku wywiadowczego w Częstochowie, a z czasem został komendantem tego posterunku. Z powodu działalności werbunkowej i kolportażu wydawnictw legionowych karany karami finansowymi przez władze niemieckie. Po likwidacji posterunku przez niemiecką administrację został przez Józefa Piłsudskiego przeniesiony 1 lipca 1915 roku do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej i ponownie wysłany do Częstochowy jako komendant okręgu Va. 14 marca 1917 roku promowany został oficerem POW^[1].

Ze względu na grożące mu aresztowanie przez władze niemieckie został w 1918 roku przeniesiony na stanowisko komendanta okręgu w powiatach olkuskim i miechowskim oraz części Zagłębia, które były okupowane przez Austriaków. 1 listopada 1918 roku kierował akcją rozbrajania Austriaków w swoim okręgu, a następnie zarządził mobilizację członków POW^[1].

18 lutego 1928 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. W tym roku pełnił służbę w 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisku oficera sztabowego pułku^[3]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony z Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisko inspektora Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego^[4][5]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[6]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Dowództwie KOP na stanowisku szefa Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego.

W czasie kampanii wrześniowej był oficerem w sztabie zgrupowania Korpusu Ochrony Pogranicza gen. Wilhelma Orlika-Rückemanna. Aresztowany i rozstrzelany przez Rosjan 27 września 1939 roku w Szacku^[1].

Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu parafialnym Świętej Rodziny we Wrocławiu (sektor 7-7-2-2a)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)^[8][9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: w tym za działalność w POW trzykrotnie (1922))^[10][11]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[12]
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”^[13]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1929)^[14]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935−1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.