Józef Głowacki (finansista)

Józef Głowacki

Józef Głowacki w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1890 Pelplin
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 1972 Gdańsk
Poseł na Sejm IV i V kadencji (II RP)
Okres	od 1935 do 1939
Przynależność polityczna	BBWR i OZN
Odznaczenia

Józef Głowacki (ur. 18 stycznia 1890 w Pelplinie, zm. 31 stycznia 1972 w Gdańsku) – polski finansista, działacz społeczny, polityk, poseł na Sejm IV i V kadencji w II RP.

Życiorys

Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku (1910–1912, egzamin dyplomowy), następnie studiował ekonomię i prawo na uniwersytetach w Strasburgu, Tybindze i Frankfurcie nad Menem.

W latach 1907–1910 odbył praktykę handlową we Wrocławiu i Gdańsku. W czasie studiów należał do ZMP „Zet” i innych tajnych organizacji niepodległościowych. W latach 1914–1918 służył jako oficer na froncie zachodnim w armii niemieckiej: w 63. i 111. pułku artylerii polowej.

W 1919 pracował w Wydziale Statystyczno-Handlowym w Podkomisariacie Naczelnej Rady Ludowej w Gdańsku i organizował kadry tajnej organizacji wojskowej na Pomorzu. W 1920 roku został oddelegowany do akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach, następnie został mianowany komendantem wojewódzkim Zachodniej Straży Obywatelskiej w Poznaniu. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 służył w 14. pułku artylerii polowej. W październiku 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana.

Od 1921 pracował jako prokurent i członek zarządu Banku Młynarzy SA w Poznaniu, od 1926 był udziałowcem „Młyna Parowego” (który zbankrutował w 1930) i prezesem Rady Nadzorczej Banku Ludowego w Zaniemyślu oraz członkiem Rady Naczelnej Komunalnej Kasy Oszczędności miasta Poznania. W latach 30. prowadził własne biuro rewizyjno-powiernicze i był rzeczoznawcą w zakresie księgowości handlowej i bankowej przy Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu oraz przysięgłym rewizorem kolejowym.

Był również społecznie prezesem Zarządu Grodzkiego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, Koła Związku Oficerów Rezerwy, wiceprezesem okręgu Związku Rezerwistów, członkiem Towarzystwa dla Badań Historii Powstania Wielkopolskiego w Poznaniu.

Politycznie był związany z BBWR, Związkiem Naprawy Rzeczypospolitej i (od 1938) OZN. Od 1933 był radnym miasta Poznania.

W wyborach parlamentarnych w 1935 został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 15 941 głosami z listy państwowej z okręgu nr 93, obejmującego obwody I, III, IV i V w Poznaniu. Pracował w komisjach: komunikacji, przemysłowo-handlowej (w 1937 był jej przewodniczącym) i wojskowej^[1].

W wyborach parlamentarnych w 1938 został kolejny raz wybrany posłem na Sejm V kadencji (1938–1939) z listy państwowej z okręgu nr 93, obejmującego obwody I, III, IV i V w Poznaniu. Należał do klubu OZN. Pracował w komisjach: budżetowej, komunikacji (był zastępcą przewodniczącego), przemysłowo-handlowej i wojskowej^[2].

W czasie okupacji pracował jako naczelny buchalter w Komisarycznym Zarządzie Zabezpieczonych Nieruchomości w Warszawie. Współdziałał z ZWZ-AK i podziemnym Związkiem Odbudowy Rzeczypospolitej.

Po wojnie został działaczem spółdzielczym, od 1954 był głównym księgowym, a od 1957 – zastępcą prezesa ds. ekonomiczno-finansowych Krajowego Związku Spółdzielni Rybackich w Gdyni.

Był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. W latach 1946–1951 należał do PPR i PZPR^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1936),
• Krzyż Niepodległości (1933),
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1929)^[3],
• Złoty Krzyż Zasługi (1959),
• Srebrny Krzyż Zasługi (1937),
• Krzyż Żelazny I klasy (Niemcy, 1916)^[4][2].

Życie prywatne

Był synem Pawła i Julii z domu Radoły. Żona – Helena^[2].

Przypisy