Józef Hurtig

Józef Hurtig

portret pędzla Jana Rustema
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1770 Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1831 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1788-1831
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego
Stanowiska	komendant Twierdzy Zamość
Główne wojny i bitwy	powstanie kościuszkowskie Wojny napoleońskie
Odznaczenia

Józef Hurtig (ur. 19 marca 1770 roku^[1] w Warszawie, zm. 15 sierpnia 1831 tamże) – generał brygady armii Królestwa Polskiego.

Życiorys

Wywodził się z Moraw, z rodziny, która osiedliła się w Warszawie^[2]. Służbę wojskową rozpoczął w 1788 w artylerii. Podporucznik z 1790, porucznik z 1792.

Walczył przeciwko interwencji rosyjskiej i w powstaniu kościuszkowskim 1794. Odznaczył się męstwem i znajomością rzemiosła wojskowego. Awansowany na kapitana. Po powstaniu poza wojskiem. Od 1806 major w sztabie J. H. Dąbrowskiego i wkrótce dowódca artylerii w 3 Legii. Uczestniczył w interwencji francuskiej w Hiszpanii. Pułkownik z 1811.

Brał udział w wojnie kampanii moskiewskiej i walkach Napoleona w latach 1812 - 1814. Odznaczył się. Po powrocie do kraju w 1815 dowódca baterii artylerii lekkokonnej w Armii Królestwa Polskiego.

W latach 1817 - 1820 służył w sztabie korpusu artylerii. Od 1828 komendant twierdzy Zamość. Awansowany do stopnia generała w 1826. Na tym stanowisku zasłynął z sadystycznego traktowania więźniów politycznych przetrzymywanych w kazamatach twierdzy. Wyjątkowo znęcał się nad członkami Towarzystwa Patriotycznego z majorem W. Łukasińskim.

Po wybuchu powstania listopadowego odwołany do Warszawy, pozostał bez przydziału. Znienawidzony za serwilizm i podejrzany o konszachty z Rosjanami oraz działania na szkodę powstania (później okazało się, że bezpodstawnie).

W czerwcu 1831 aresztowany i podczas rozruchów sierpniowych zamordowany przez motłoch na ulicach Warszawy.

Gen. Hurtig był żonaty z Krystyną Fryderyką Hauke (1774-1823), córką prof. Fryderyka Karola Haukego, siostrą gen. Maurycego Haukego. Ich jedyna córka Aniela ur. ok. 1790 r. wyszła za mąż za Teodora Wiktora Kisielnickiego (1793-1862), naczelnika powiatowego w Płocku, kawalera orderu Legii Honorowej i orderu Virtuti Militari.^[3]

Działalność masońska

Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w 1808 roku, członek loży Jedność Słowiańska w 1821 roku.^[4]

Odznaczenia

• Legia Honorowa V.kl. (1807)
• Order Virtuti Militari IV.kl. (1807)
• Legia Honorowa IV. kl. (1812)
• Order św. Anny II.kl z brylantami (1825)
• Order Świętego Stanisława II. kl. (1829^[5])

Przypisy

Bibliografia

• H. P. Kosk, Generalicja polska t. 1, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
• Polski Słownik Biograficzny, t. X, Wrocław etc. 1961