Józef Jungiewicz

Józef Jungiewicz
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1936
Połaniec

Data i miejsce śmierci

20 lipca 2015
Tęgoborze

Poseł na Sejm kontraktowy
Okres

od 18 czerwca 1989
do 25 listopada 1991

Przynależność polityczna

Obywatelski Klub Parlamentarny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności

Józef Jungiewicz (ur. 7 lutego 1936 w Połańcu, zm. 20 lipca 2015 w Tęgoborzu[1][2]) – polski polityk, inżynier górnik, sadownik, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Syn Karola i Anieli[1]. Ukończył w 1966 studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera górnika. Pracę w zawodzie rozpoczął w Sądeckich Zakładach Elektro-Węglowych w Nowym Sączu, prowadził jednocześnie gospodarstwo sadownicze w Tęgoborzu. Był zatrudniony następnie jako nauczyciel fizyki w szkole podstawowej w tej miejscowości, w 1994 przeszedł na emeryturę. Był współautorem siedmiu opatentowanych wynalazków, w tym Sposobu wypalania wyrobów elektrodowych w piecach kręgowych[3].

W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, organizował działalność związku w swoim zakładzie pracy, został tam przewodniczącym komisji zakładowej. W stanie wojennym internowany, po zwolnieniu organizował w środowisku rolniczym pomoc na rzecz strajkujących hutników. Działał także w Klubie Inteligencji Katolickiej.

W 1989 został posłem na Sejm X kadencji z okręgu nowosądeckiego z ramienia Komitetu Obywatelskiego. W Sejmie należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, a w jego ramach do koła Polskiego Stronnictwa Ludowego „Solidarność”, z którego jednak wystąpił. Zasiadał m.in. w Komisji Zdrowia oraz Komisji Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. W 1990 zakładał Porozumienie Centrum w Nowym Sączu.

W 1991 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z ramienia Porozumienia Ludowego. Od 1992 do 1993 sprawował urząd wojewody nowosądeckiego, został powołany na to stanowisko przez Jana Olszewskiego w ostatnim dniu urzędowania jego rządu, należał w tym czasie do Ruchu dla Rzeczypospolitej. W 1997 z własnego komitetu bezskutecznie kandydował do Senatu w okręgu nowosądeckim[4].

Związany później także z Ruchem Odbudowy Polski, Rodziną Polską, Porozumieniem Polskich Chrześcijańskich Demokratów, Ligą Polskich Rodzin (z ramienia której w 2002 bezskutecznie kandydował na wójta Łososiny Dolnej[5]) i Chrześcijańskim Ruchem Samorządowym.

Odznaczenia

W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6]. W 2015 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności[7].

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Krzyż Wolności i Solidarności BAR.svg
Baretka Krzyża Wolności i Solidarności.