Józef Kapciuk

Józef Kapciuk

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1891 Wilno
Data i miejsce śmierci	11 października 1968 Los Angeles
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Kwatera Główna Naczelnego Wodza
Stanowiska	dowódca broni pancernych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Józef Kapciuk (ur. 24 listopada 1891 w Wilnie, zm. 11 października 1968 w Los Angeles) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 24 listopada 1891 w Wilnie^[1]. Ukończył II Gimnazjum w Wilnie^[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1919 został dowódcą II dywizjonu 2 pułku artylerii ciężkiej Legionów^[3]. Został awansowany do stopnia majora. W 1923 służył w 17 pułku artylerii polowej w garnizonie Gniezno (wówczas urodził mu się syn)^[4]. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1925/27. 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. 21 stycznia 1930 został przeniesiony do 7 pułku artylerii lekkiej w Częstochowie na stanowisko dowódcy pułku^[6]. 17 grudnia 1933 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7][8]. Obowiązki dowódcy pułku pełnił do kwietnia 1937. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. w Warszawie na stanowisku I zastępcy dowódcy^[9]. Był w składzie czasopisma „Przegląd Wojsk Pancernych”, wydawanego od 1938.

Od 1 września 1939 pełnił służbę w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza na stanowisku naczelnego dowódcy broni pancernych^[10]. 14 września, z polecenia Naczelnego Wodza, wyjechał z Włodzimierza Wołyńskiego do Lwowa z zadaniem organizowania kolumn samochodowych dla Frontu Południowego. Od 15 września zajmował się ściąganiem oddziałów i służb broni pancernych na przedmoście rumuńskie. 17 września był ze swoim sztabem w Kosowie. Następnego dnia przekroczył granicę z Rumunią^[11].

Po kapitulacji Polski przedostał się na Zachód i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Został dowódcą III dywizjonu pociągów pancernych, wyposażonego w pociągi pancerne: „B”, „M” i „H”.

W latach 50. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[12]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[13][14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–21
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego
• Odznaka pamiątkowa Wyższej Szkoły Wojennej
• Odznaka pamiątkowa 7 pułku artylerii lekkiej

17 stycznia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[15].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Tadeusz Strutyński: Zarys historji wojennej 10-go pułku artylerii ciężkiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Wyd. II poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07660-X.