Józef Kobyłecki (generał)

Józef Kobyłecki

Józef Feliks Kobyłecki; 1940 r.
pułkownik
Pełne imię i nazwisko	Józef Feliks Kobyłecki
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1894 Grabno
Data i miejsce śmierci	30 października 1969 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	20 Batalion Graniczny 78 Pułk Piechoty 13 Pułk Piechoty Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	dowódca batalionu granicznego zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty dowódca półbrygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Narwik kampania francuska 1940
Odznaczenia

Prezydent Ignacy Mościcki i pracownicy Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP; płk Józef Kobyłecki 2 z lewej; 1938 r.

Uroczystość wręczenia sztandaru Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich - Malestroit, 1940-04-10

Józef Feliks Kobyłecki^[1] (ur. 13 sierpnia 1894 w Grabnie, zm. 30 października 1969 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1966 mianowany generałem brygady przez Prezydenta RP na uchodźstwie.

Życiorys

Był synem Wacława, właściciela ziemskiego, i Józefy ze Stawiskich. W czasie I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego, a od listopada 1917 do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim. Dowodził w nim II batalionem. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 763. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. 11 grudnia 1924 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy II baonu na stanowisko kwatermistrza pułku^[3].

W styczniu 1925 roku przeniesiony został do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 3 maja 1926 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 77. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4].

5 maja 1927 roku otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 20 batalionu granicznego w Nowych Święcianach^[5]. 24 grudnia 1929 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 39. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. W marcu 1931 roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 78 pułku piechoty w Baranowiczach^[7].

14 listopada 1935 objął dowództwo 13 pułku piechoty w Pułtusku. Do stopnia pułkownika awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku w korpusie oficerów piechoty^[8]. Od października 1938 roku do września 1939 roku był zastępcą szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP.

Po kampanii wrześniowej przez Rumunię przedostał się do Francji. Od lutego do czerwca 1940 dowodził 2 Półbrygadą Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Walczył w kampanii norweskiej pod Narwikiem i w kampanii francuskiej. Z tego okresu, w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, zachował się wniosek podpisany przez gen. bryg. Zygmunta Bohusza-Szyszkę o nadanie mu, po raz kolejny, Krzyża Walecznych z następującym uzasadnieniem: „W trudnych warunkach bojowych, będąc otoczony przez niemieckie oddziały pancerne zdołał wyprowadzić oddziały swoje z broną w ręku na pd. wybrzeża Bretanii (...) i przedarł się z nimi do pn. nieokupowanej części Francji”.

Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii przebywał w obozie Peebles, w Szkocji. W styczniu 1941 został zastępcą dowódcy 8 Brygady Kadrowej Strzelców. W lipcu tego roku przeniesiony został do 3 Brygady Kadrowej Strzelców, w której objął dowództwo Oddziału Wydzielonego „Arbroath”, a 20 października wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy brygady. Po rozformowaniu brygady został zastępcą dowódcy I Oficerskiego batalionu szkolnego. W styczniu 1942 powierzono mu pełnienie obowiązków komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty. W czerwcu 1944 został szefem Wydziału Personalnego Inspektoratu Zarządu Wojskowego, a w lutym 1946 szefem Wydziału Personalnego Inspektoratu do Spraw Cywilnych. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów^[8][9].

Zmarł 20 grudnia 1969 roku w Londynie. Jego prochy zostały złożone w rodzinnym grobie na Cmentarzu parafii św. Wacława Męczennika w Grabnie (sektor A-13-88)^[10].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (17 maja 1921)^[11]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, w tym po raz pierwszy, w zamian za dyplom „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego)^[12]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[13]
• Medal Niepodległości (16 marca 1933)^[14]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[15]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.