Józef Kolasa

Józef Kolasa

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1922 Siedliska
Data śmierci	6 października 2017
Przebieg służby
Lata służby	1943–1985
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Warszawska Dywizja Piechoty 5 Saska Dywizja Piechoty 14 Dywizja Piechoty (LWP) Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Drawsku Pomorski Okręg Wojskowy
Stanowiska	szef sztabu dywizji, dowódca dywizji, szef sztabu korpusu armijnego, zastępca szefa sztabu okręgu wojskowego, komendant centrum szkolenia, zastępca dowódcy okręgu wojskowego ds. obrony terytorialnej, attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Sofii
Późniejsza praca	prezes Klubu Sportowego WKS Zawisza Bydgoszcz
Odznaczenia

Józef Kolasa (ur. 11 grudnia 1922 w Siedliskach, zm. 6 października 2017^[1]) – generał brygady LWP.

Życiorys

Syn Jana Kolasy, policjanta, od 1936 komendanta Policji Państwowej w Płazowie, osadzonego przez NKWD w Ostaszkowie i zamordowanego w Miednoje w kwietniu 1940. Do 1939 skończył 4 klasy gimnazjum we Lwowie, 13 kwietnia 1940 został deportowany wraz z matką i dwojgiem rodzeństwa do Kazachstanu, gdzie pracował jako traktorzysta i rachmistrz prac polowych. W maju 1943 w obozie w Sielcach nad Oką wstąpił ochotniczo do 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Riazaniu i 16 grudnia 1943 został promowany do stopnia chorążego. Po promocji został dowódcą plutonu 2 pułku piechoty. Od lipca 1944 dowódca kompanii rusznic przeciwpancernych, od marca 1945 starszy adiutant dowódcy 3 batalionu 2 pułku piechoty. Brał udział w walkach pod Dęblinem, na Pradze, przyczółkach podwarszawskich, pod Jabłonną, o wyzwolenie Warszawy w styczniu 1945, na Wale Pomorskim w marcu 1945, następnie w forsowaniu Odry i walkach o Berlin. Był dwukrotnie ranny (pod Jabłonną i pod Mirosławcem) i dwukrotnie kontuzjowany. Po wojnie brał udział w walkach z oddziałami zbrojnego podziemia niepodległościowego. W 1945 skończył kurs w Wyższej Szkole Oficerskiej w Rembertowie. Po ukończeniu kursu objął stanowisko pomocnika szefa wydziału operacyjnego 11 Dywizji Piechoty w Żarach, a w 1946 został szefem tego wydziału.

W latach 1947–1950 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP. Po ukończeniu studiów był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty w Sulęcinie (1950-1954), a następnie szefem sztabu 1 Korpusu Armijnego w Wałczu. W latach 1956–1957 dowódca 14 Dywizji Piechoty w Wałczu, a następnie zastępca szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. organizacyjno-mobilizacyjnych (1957-1964). W latach 1964–1966 był komendantem Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Drawsku Pomorskim. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 10 października 1964 otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu 11 października 1964 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab w obecności ministra obrony narodowej marszałka Polski Mariana Spychalskiego. W latach 1967–1979 był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. obrony terytorialnej. W 1980 został attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Sofii (do 1984). 1 lipca 1985 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 2 lipca 1985.

Przez 3 kadencje był prezesem Wojskowego Klubu Sportowego WKS „Zawisza” Bydgoszcz. Był także prezesem Zarządu Wojewódzkiego Związku Inwalidów Wojennych w Bydgoszczy. W stanie spoczynku był członkiem Oddziału Klubu Generałów Wojska Polskiego w Bydgoszczy^[2].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• chorąży – 1943
• podporucznik – 1944
• porucznik – 1945
• kapitan – 1946
• major – 1946
• podpułkownik – 1950
• pułkownik – 1955
• generał brygady – 1964

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1971)^[3]
• Order Virtuti Militari V klasy (1968)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1946)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Order Czerwonego Sztandaru (1968)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)

Oraz 12 wojskowych medali pamiątkowych i 46 medali zagranicznych i resortowych.

Życie prywatne

Mieszkał w Bydgoszczy. Od 1945 żonaty z Marianną z domu Wachowiak, która podczas okupacji niemieckiej był wywieziona na roboty rolne do Niemiec. Małżeństwo miało dwie córki. Jego młodszy brat również służył w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Matka i siostra powróciły z zesłania dopiero w maju 1946^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 201–203.