Józef Landau (chemik)

Józef Landau

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1877 Łódź
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1944 Radość
Przyczyna śmierci	rozstrzelanie
Zawód, zajęcie	chemik
Narodowość	polska
Alma Mater	Politechnika w Charlottenburgu
Małżeństwo	Halina Przeworska
Dzieci	Stanisław Tadeusz Maria Janina
Odznaczenia

Józef Landau (ur. 29 kwietnia 1877 w Łodzi, zm. 12 lutego 1944 w Radości) – chemik, fabrykant, wolnomularz, członek B’nasi B’rith. Odznaczony m.in. Orderem Odrodzenia Polski, Legią Honorową, Orderem Leopolda II i III klasy^[1].

Życiorys

Urodził się w rodzinie przemysłowo-kupieckiej, był synem Salomona Landaua oraz Heleny Landau z domu Korngold. W 1894 r. ukończył naukę w Wyższej Szkole Zawodowej w Łodzi. W latach 1894-1898 studiował na Politechnice w Charlottenburgu, a następnie do 1900 r. na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie w 1900 r. pod opieką naukową K. Liebermanna obronił pracę doktorską nt. węglików krzemu^[2]. W późniejszym okresie również uzyskał tytuł docenta, pisząc pracę u tego samego promotora naukowego. Działalność naukową kontynuował na Sorbonie i Collège de France, gdzie pracował pod kierunkiem prof. Henriego Moissana. W 1907 r. stał się właścicielem fabryki na Borowym Polu, nieopodal Zawiercia. Przyczynił się do utworzenia Towarzystwa Zakładów Chemicznych Strem w Warszawie, których był współwłaścicielem, w których pełnił funkcję dyrektora i członka zarządu do 1939 r. Był współzałożycielem Międzynarodowego Syndykatu Producentów Kleju Epidos, z siedzibą w Zurychu, Był członkiem prezydium Związku Zawodowego Wielkiego Przemysłu Chemicznego Państwa Polskiego, a od 1927 r, Związku Przemysłu Chemicznego Rzeczypospolitej Polski, którego w latach 1921–35 był prezesem, a następnie do 1939 wiceprezesem^[1].

Z ramienia Związku Przemysłu Chemicznego był od 1921 r. uczestnikiem zebrań Société de la Chimie Industrielle oraz działał w Moissan de la Chimie. Był także członkiem rady Centralnego Związku Przemysłu Polskiego. Od 1928 r. pełnił funkcję radcy Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, następnie od 1935 r. należał do zgromadzenia okręgowego Izby i pełnił funkcję sędziego Sądu Kartelowego. W 1936 r. w wyniku zaproszenia francuskiego ministra przemysłu i handlu przebywał we Francji jako członek delegacji przemysłowców polskich. Od 19 marca 1927 r. należał Stowarzyszenia Humanitarnego Braterstwo B’nasi B’rith w Warszawie. Wstąpił także do wolnomularstwa polskiego, w którym przybrał imię zakonne Szczęsny Prawdzic. Początkowo należał do warszawskiej loży Wolność Przywrócona, a w późniejszym okresie przeszedł do założonej w 1935 r. w Krakowie loży Przesąd Zwyciężony, a później do sosnowieckiej loży Staszic, w której pełnił rolę w latach 1937-1938 Czcigodnego^[1].

Landau należał do zarządów Banku Zachodniego S. A. w Warszawie, Banku Handlowo-Przemysłowego w Łodzi, Towarzystwa Zakładów Przemysłowych Strem w Warszawie, Fabryki Produktów Chemicznych Liban S. A. w Krakowie, Zakładów Chemicznych w Winnicy S. A. w Warszawie, Towarzystwa Przemysłu Tłuszczowego Schicht S. A. w Warszawie, Fabryki Wyrobów Kostnych w Rydze, a także do zarządu kartelu superfosfatów. Był autorem licznych artykułów nt. stearyny, gliceryny, tłuszczów zwierzęcych. Publikował przede wszystkim we „Wiadomościach Przemysłu Chemicznego”. Napisał również prace: Odpadki zwierzęcego pochodzenia (1916), Tłuszcze zwierzęce (1917)^[1].

Wydany przez Policję Polską Generalnego Gubernatorstwa, zginął rozstrzelany wraz z żoną w Radości 12 lutego 1944 r.^[1]Oboje spoczywają na cmentarzu w Radości^[3].

W 1908 r. ożenił się z Haliną Przeworską, wywodzącą się z rodziny związanej z branżą cukrowniczą. Mieli dwoje dzieci: Stanisława Tadeusza (ur. w 1909 r.) i Marię Janinę (ur. w 1923 r.)^[1].

Przypisy