Joseph Grassi
 Autoportret artysty | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 kwietnia 1757 Wiedeń |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 stycznia 1838 Drezno |
| Narodowość | Austriak |
| Dziedzina sztuki | malarstwo |
| Epoka | klasycyzm |
| Ważne dzieła | |
| |
Joseph Mathias Grassi (ur. 22 kwietnia 1757 w Wiedniu, zm. 7 stycznia 1838 w Dreźnie) – austriacki malarz klasycystyczny pochodzenia włoskiego, czynny w Wiedniu, Dreźnie i Warszawie.
Życiorys
Był synem włoskiego złotnika Ottilio Valentino Grassiego i Antonii Winterhalter, młodszym bratem rzeźbiarza Antona Mathiasa Grassiego.
Studiował 1768-1791 w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Niezadowolony z traktowania przez władze uczelni, przeniósł się do Warszawy, gdzie w latach 1791-1794 zasłynął jako portrecista. Utrzymując i wcześniej żywe kontakty z Polakami, stworzył wiele portretów przedstawicieli arystokracji polskiej[1]. Zaprzyjaźnił się również z miniaturzystą Józefem Kosińskim i portrecistą Kazimierzem Wojniakowskim.
W latach 1795-1799 przebywał w Wiedniu, gdzie nadal podtrzymywał kontakty z Polakami.
W 1799 został powołany na stanowisko profesora Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Do jego uczniów należał m.in. Antoni Blank. W latach 1816-1821 pełnił obowiązki opiekuna stypendystów królestwa Saksonii w Rzymie. Był członkiem rzymskiej Akademii św. Łukasza.
Twórczość
Stojące na wysokim poziomie europejskim malarstwo Grassiego wykazuje cechy akademickiego klasycyzmu, będącego zarówno skutkiem oddziaływania środowiska wiedeńskiego, jak i wpływu ówcześnie modnego malarstwa angielskiego. Posługiwał się najczęściej techniką olejną, choć w manierze wykonania jego przedstawienia bliższe są miniaturze i technice pastelowej. Za najlepsze artystycznie uchodzą utrzymane w jasnej kolorystyce portrety kobiece, nacechowane pewną melancholią obok podobnych nastrojowo portretów mężczyzn utrzymanych w barwach ciemniejszych[1].
Stworzył wiele portretów przedstawicieli polskiej arystokracji, także w okresie pobytu w Dreźnie i w Wiedniu. Podczas pobytu w Warszawie portretował również arystokratów rosyjskich.
Dla sztuki polskiej szczególne znaczenie mają jego portrety Tadeusza Kościuszki w zbroi rycerskiej (1792) oraz wspartego na szabli księcia Józefa Poniatowskiego (po 1810).
Oddźwięki jego twórczości widoczne są u polskich portrecistów z początków XX stulecia[1].
Przypisy
Bibliografia
- Janina Ruszczycówna: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. T. II. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk, 1975
- Anna Lewicka-Morawska, Marek Machowski, Maria Anna Rudzka: Słownik malarzy polskich. T. 1: Od średniowiecza do modernizmu. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1998, ISBN 83-213-3856-9
Media użyte na tej stronie