Józef Moscati

Święty
Józef Moscati

Giuseppe Moscati

Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1880 Benewent
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1927 Neapol
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	16 listopada 1975 przez Pawła VI
Kanonizacja	25 października 1987 przez Jana Pawła II
Wspomnienie	27 kwietnia
Patron	patologów

Józef Moscati, wł. Giuseppe Moscati (ur. 25 lipca 1880 w Benewencie, zm. 12 kwietnia 1927 w Neapolu) – włoski lekarz, naukowiec, docent uniwersytetu w dziedzinie fizjologii człowieka i chemii fizjologicznej, święty Kościoła katolickiego.

Dzieciństwo i młodość

Giuseppe Moscati urodził się w Benewencie jako szóste spośród dziewięciorga dzieci w rodzinie. Jego ojcem był Francesco Moscati, poważany urzędnik sądowy, zaś matką — Rosa De Luca. W 1884, w związku z pracą ojca, rodzina Moscatich zamieszkała w Neapolu. Tam Giuseppe przystąpił do pierwszej Komunii świętej, uczył się i zdał maturę.

W 1892 jego brat Alberto doznał poważnego urazu głowy spadając z konia podczas defilady wojskowej. Opieka, jaką obdarzono brata w domu wzbudziła w Moscatim zainteresowanie medycyną. Po ukończeniu liceum w 1897 zapisał się na uniwersytet. W tym samym roku zmarł ojciec Moscatiego, a kilka lat później brat Alberto. W 1903 Giuseppe ukończył medycynę. Tematem jego pracy dyplomowej była urogeneza wątrobowa.

Praktyka lekarska i kariera naukowa

W 1903 Moscati wygrał konkurs na starszego asystenta Szpitala Zjednoczenia w Neapolu. W czasie erupcji Wezuwiusza 8 kwietnia 1906 z narażeniem życia kierował ewakuacją szpitala w Torre del Greco, dzięki czemu udało się wydostać wszystkich pacjentów tuż przed zawaleniem się dachu budynku.

W 1911, w związku z epidemią cholery w Neapolu, władze miasta powierzyły mu zadanie zbadania przyczyn choroby i opracowanie metody jej powstrzymania. Wiele z jego sugestii zyskało uznanie i zostało wcielonych w życie.

Również w 1911 wygrał konkurs (był najmłodszym kandydatem) na zastępcę ordynatora w Szpitalu Zjednoczenia. Wkrótce został członkiem senatu Akademii Medycznej i otrzymał doktorat z chemii fizjologicznej.

Matka Moscatiego zmarła w 1914 na cukrzycę. Na skutek tego, jako jeden z pierwszych neapolitańskich lekarzy, zainteresował się on zastosowaniem insuliny w leczeniu tej choroby.

Oprócz działalności naukowej i praktyki lekarskiej, Moscati był odpowiedzialny za lokalny Instytut Anatomii. Podźwignął on placówkę z upadku mimo kiepskich warunków lokalowych i technicznych. W prosektorium zawiesił krzyż i zamieścił podpis: „O mors ero mors tua” („O śmierci, będę twoją śmiercią”).

Po wybuchu pierwszej wojny światowej próbował wstąpić w szeregi armii, jednak jego kandydatura została odrzucona — uznano, iż lepiej przysłuży się ojczyźnie lecząc rannych. Szpital, w którym pracował, został przejęty przez wojsko, a sam Moscati odwiedzał i leczył około 3000 żołnierzy.

W 1919 otrzymał nominację na ordynatora III Sali Nieuleczalnie Chorych, a w 1922 — tytuł docenta nauk ogólnoklinicznych, co pozwoliło mu zostać wykładowcą. Rok później reprezentował Włochy na Międzynarodowym Kongresie Fizjologii w Edynburgu.

Śmierć

Wnętrze kościoła Gesù Nuovo

Giuseppe Moscati zmarł 12 kwietnia 1927. Jak każdego dnia, rano uczestniczył w Mszy świętej i przystąpił do Komunii; później pracował w szpitalu. Po powrocie do domu i zjedzeniu posiłku przyjmował pacjentów. Po południu źle się poczuł i zmarł w fotelu w swoim gabinecie. Jego śmierć poruszyła wiele osób, w sposób szczególny najuboższych pacjentów, którzy wielokrotnie doświadczyli jego troskliwości.

Moscati został pochowany na cmentarzu Poggio Reale, ale trzy lata później jego zwłoki zostały ekshumowane i spoczęły w kościele Gesù Nuovo.

Dorobek

Jego działalność świadczyła o szczególnej wrażliwości na cierpienie drugiego człowieka i głębokiej trosce nie tylko o zdrowie fizyczne pacjenta, ale także stan duchowy. Na ogół obok porad lekarskich udzielał upomnień, zachęcał do rachunku sumienia i przyjmowania sakramentów. Wyróżniał się bezinteresownością i brakiem przywiązania do pieniędzy. Niejednokrotnie zdarzało się, że odmawiał przyjęcia zbyt wysokiego, jego zdaniem, honorarium, a nawet iż wspomagał finansowo swoich pacjentów.

Kult

Kościół św. Giuseppe Moscati w Rzymie

Cudem kanonizacyjnym Moscatiego stał się przypadek młodego robotnika, Giuseppe Montefusco, umierającego na białaczkę, którego matce przyśnił się lekarz w białym kitlu. W kościele Gesù Nuovo rozpoznała jego twarz jako błogosławionego Giuseppe Moscatiego. Odtąd zaczęła modlić się za wstawiennictwem neapolitańskiego doktora i wkrótce jej syn odzyskał w pełni zdrowie i wrócił do pracy.

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny

Giuseppe Moscati został beatyfikowany 16 listopada 1975 przez Pawła VI, a kanonizowany 25 października 1987 przez Jana Pawła II. Mimo wytężonej pracy w szpitalu, działalności naukowej i czasu poświęcanego studentom, Moscati przez całe życie świadczył o Bogu. Mówił, iż nic nie dodaje siły tak, jak codziennie rano przyjmowana Komunia święta.

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 27 kwietnia^[1] (przed reformą 1969 12 kwietnia).

Zobacz też

• beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II
• modlitwa za wstawiennictwem świętego
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

Przypisy

Bibliografia

• Opis życia i działalności Giuseppe Moscatiego na portalu mateusz.pl
• Święty Józef Moscati (część 1.).pdf. bil.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-02-17)]. – Primum Non Nocere 12/2003 (biuletyn Bydgosko-Pilskiej Izby Lekarskiej)
• Józef Moscati (część 2.).pdf. bil.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-07-19)]. – Primum Non Nocere 2/2004 (oprac. Jerzy Kąkol)

Linki zewnętrzne

• Giuseppe Moscati. gesuiti.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-30)]. (wł. • fr. • ang. • niem. • hiszp. • port.)