Józef Muślewski
 major rezerwy artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 marca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small} | |
Józef Muślewski (ur. 8 marca 1893 w Śremie, zm. 6 kwietnia 1940 we Lwowie) – polski wojskowy, powstaniec wielkopolski. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Syn młynarza Wojciecha i Marii ze Słomińskich. Ukończył szkołę rolniczą w Śremie[a], a potem podjął praktykę rolniczą w Posadowie. 11 listopada 1914 powołany do armii pruskiej (kolejno: 46 pułk piechoty, 20 Poznański pułk artylerii polowej, 258 pułk artylerii polowej). W 1917 został mianowany podporucznikiem. W listopadzie 1918 wrócił do Śremu, gdzie dołączył do miejscowego podziemia niepodległościowego, m.in. organizując w powiecie śremskim plutony Służby Straży i Bezpieczeństwa. W początku grudnia tego roku zorganizował, liczącą około 130 osób, I Kompanię Śremską i został jej dowódcą. Walczył m.in. pod Zbąszyniem. 30 stycznia 1919 wyróżniono go rozkazem dziennym za waleczne wytrwanie na posterunku po bitwie pod Zbąszyniem, mimo zamieszania jakie wówczas powstało. Od 1 lutego 1919 walczył pod Rawiczem. Wyróżnił się 10 lutego w bitwie pod Zieloną Wsią, kiedy to sformował baterię ze zdobycznych armat. 10 marca 1919 przeniesiony został do 1 pułku artylerii polowej (dowództwo 2. baterii). W tym czasie mianowano go porucznikiem. Walczył o Lwów pod dowództwem generała Daniela Konarzewskiego. W wojnie z bolszewikami brał udział wraz z 15 Wielkopolskim pułkiem artylerii polowej. Został mianowany dowódcą 5 baterii[1].
Szczególnie odznaczył się w lipcu 1919 w walce pod Narajowem, gdzie „doprowadził baterię na wyznaczone stanowisko, celnym ogniem zdemoralizował oddziały przeciwnika umożliwiając piechocie zajęcie m. Narajów. W trakcie walki zabito pod nim konia. Na wniosek gen. R. Niemiry, za czyny odwagi, poświęcenia i junackiej brawury został odznaczony Orderem Virtuti Militari”[1].
Od 7 listopada 1921 przesunięty do sztabu dywizjonu[1]. 13 lutego 1922 przeszedł do rezerwy[2]. Awansowany do stopnia kapitana 8 czerwca 1922[1]
W 1923 wydzierżawił majątek ziemski Kaczki koło Wyrzyska. W 1934 mianowany majorem rezerwy artylerii. We wrześniu 1939 ewakuował się do Lwowa wraz z rodziną. Zmarł tam na tyfus[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 939[1]
- Krzyż Niepodległości[1]
- Krzyż Walecznych[2][1]
Życie prywatne
Żonaty z Łucją Reysowską. Mieli dwoje dzieci: Romualda (ur. 1926) oraz Barbarę (ur. 1927)[2][1]
Uwagi
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 146 podaje lokalizację szkoły w Szamotułach.
Przypisy
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Media użyte na tej stronie
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Wielkopolskich wz. 1919
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).