Józef Oborski

Józef Oborski

herb Roch II (Kolumna)
Rodzina

Oborscy herbu Roch II

Data urodzenia

ok. 1737

Data śmierci

po 1797

Ojciec

Baltazar Oborski

Matka

Teresa z Szydłowskich

Żona

Petronela z Ossowskich

Dzieci

Kazimierz Oborski
Antoni Aleksander Oborski
Teresa z Oborskich Potocka

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Józef Oborski (ur. ok. 1737, zm. po 1797) – kasztelan ciechanowski, konsyliarz Rady Nieustającej w 1784 roku[1], marszałek dworu prymasa w latach 1785-1794, komendant jego milicji nadwornej i starosta generalny miast arcybiskupich.

Syn Baltazara i Teresy z Szydłowskich, brat Onufrego.

Jako chorążyc liwski elektor Stanisława Augusta Poniatowskiego z ziemi liwskiej w 1764 roku[2]. W nocy z 3 na 4 listopada 1771 brał udział w pościgu za konfederatami, którzy porwali króla. Został wówczas pułkownikiem wielkim koronnym. Od 1780 członek Rady Nieustającej. Sędzia sejmowy piątej kadencji w 1784 i 1788. W 1788 podpisał akt konfederacji warszawskiej. Początkowo zwolennik konstytucji 3 maja. Przystąpił do konfederacji targowickiej, delegowany przez nią do Sądu Asesorskiego Koronnego[3], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[4]. Na sejmie grodzieńskim 1793 stał się powolnym narzędziem w rękach posła rosyjskiego Jakoba Sieversa. Podpisał traktaty rozbiorowe z Rosją (22 lipca) i Prusami (25 września), za co dostał od Katarzyny II sygnet z brylantami. W 1784 otrzymał Order Świętego Stanisława, a w 1786 został kawalerem Orderu Orła Białego.

Od 27 sierpnia 1769 był żonaty z Petronelą Ossowską, przyjaciółką pruskiego generała Lentulusa i prymasa Michała Poniatowskiego. Pozostawił dwóch synów: Kazimierza (w rzeczywistości był on synem prymasa Poniatowskiego) i Antoniego Aleksandra oraz córkę Teresę, żonę Marcelego Potockiego z Buczacza.

Przypisy

  1. ↑ Volumina Legum. T. IX. Kraków, 1889, s. 7.
  2. ↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 99.
  3. ↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 82 + dod., s. 778.
  4. ↑ Volumina Legum. T. X. Poznań, 1952, s. 54.

Bibliografia


Media użyte na tej stronie