Józef Piotrowski (1839–1863)
Józef Piotrowski (ur. 17 marca 1839 w Płocku[1], zm. 21 listopada 1863 w Warszawie[1]) – słuchacz Polskiej Szkoły Wojskowej we Włoszech w 1862, działacz lewicy czerwonych. W 1863 roku komisarz Rządu Narodowego województwa augustowskiego. Członek Rządu Narodowego. Naczelnik Warszawy od 17 września do 17 października 1863. Aresztowany w październiku 1863, wyrokiem Audytoriatu Polowego skazany na karę śmieci. Stracony na stokach Cytadeli Warszawskiej.
Rodzice: Leon Piotrowski i Wiktoria de domo Milczyńska[2].
Przypisy
- ↑ a b Piotrowski Józef, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2012-12-31] .
- ↑ PIOTROWSKI Józef (1839–1863) (pol.). W: M.J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego. Poszukiwane koligacje dla tomu 26. PSB [on-line]. www.wielcy.pl. [dostęp 2012-12-31].
Bibliografia
- Stefan Król, Cytadela Warszawska, Warszawa 1978
Media użyte na tej stronie
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tablica wmurowana w ścianę Cytadeli Warszawskiej tuż za szczątkami szubienicy, na której w okresie zaborów ginęli bojownicy o wyzwolenie narodowe i przemiany społeczne. Tablica upamiętnia ważnych przywódców i działaczy powstańczych straconych w Cytadeli: kapelana powstańczego Agrypina Konarskiego (stracony 12 czerwca 1863), członka Rządu Narodowego i naczelnika Warszawy - Józefa Piotrowskiego (stracony 21 listopada 1863), dowódcę oddziału powstańczego Józef a Jankowskiego (stracony 12 lutego 1864) oraz ostatniego powstańczego naczelnika Warszawy - Aleksandra Waszkowskiego (stracony 12 lutego 1865).
Herb z okresu powstania styczniowego (1863)