Józef Rożniecki

Józef Bolesław Rożniecki

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1890 Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1944 Warszawa, Polska
Wojewoda lwowski
Okres	od 22 lipca 1931 do 30 stycznia 1933
Poprzednik	Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski
Następca	Władysław Belina-Prażmowski
Wojewoda lubelski
Okres	od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937
Poprzednik	Bolesław Świdziński
Następca	Jerzy Albin de Tramecourt
Odznaczenia

Józef Bolesław Rożniecki vel Różniecki (ur. 3 czerwca 1890 w Kijowie, zm. 2 sierpnia 1944 w Warszawie) – doktor praw, uczestnik walk o niepodległość w czasie I i II wojny światowej oraz wojny z bolszewikami, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Leona i Anny ze Skoczylasów^[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Złoczowie od 1905 do 1913^[2]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tamże w roku 1924 doktorat.

Od 1914 służył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i 6 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym wcielony do Armii Austro-Węgier.

W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[3]. Z dniem 15 października 1924 przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr V do 40 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu^[4].

Od 31 maja 1926 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W październiku 1927 przeniesiony został do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres 6 miesięcy^[5]. Z dniem 30 listopada 1928 przeniesiony został do rezerwy^[6]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin Miasto, jako major rezerwy z 1 lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty i przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II.

Rozpoczął pracę w administracji publicznej. Minister spraw wewnętrznych mianował go naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim. Z dniem 30 lipca 1929 został wicewojewodą łódzkim, a od 22 marca 1931 do 30 stycznia 1933 zajmował stanowisko wojewody lwowskiego. Ze Lwowa zostaje przeniesiony do Lublina, gdzie był wojewodą lubelskim od 31 stycznia 1933 do 8 września 1937^[7].

We wrześniu 1939 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy. Następnie był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej.

Ranny w czasie Powstania Warszawskiego, zmarł drugiego dnia powstania w Warszawie. Pochowany na ul. Mianowskiego 10; ekshumowany 10 kwietnia 1945 na skwer kościoła św. Jakuba; powtórnie ekshumowany 8 stycznia 1947 na Cmentarz Powstańców Warszawy (kwatera 64)^[1].

Awanse

• chorąży – 11 listopada 1915
• podporucznik – 1 lipca 1916
• porucznik
• kapitan
• major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 (w 1928 r. zajmował 38 lokatę)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6343
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1922)^[10]

Zobacz też

• Polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 18.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 224, 348.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 171.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 7, 862.
• „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.