Józef Roman Utnicki

Józef Roman Utnicki

kapitan dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1912 Jedlnia
Data i miejsce śmierci	1991 Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	72 Pułk Piechoty Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich 8 Brygada Piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu dowódca kompanii szef sztabu brygady
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Narwik
Odznaczenia

Józef Roman Utnicki (ur. 19 marca 1912 w Jedlni, zm. 1991 w Wielkiej Brytanii) – kapitan dyplomowany piechoty Polskich Sił Zbrojnych, jeden z 13 Polaków odznaczonych norweskim Krzyżem Wojennym.

Życiorys

Utnicki pochodził z Jedlni obok Radomia. Był prymusem Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2][3]. W tym samym miesiącu pełnił służbę w 72 Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu 9. kompanii^[4]. W czasie kampanii wrześniowej dowodził wspomnianą kompanią^[5].

Został przydzielony do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, gdzie objął dowództwo po kapitanie Stanisławie Nowickim. Dowodził I kompanią strzelecką w I batalionie Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich podczas bitwy o Narwik w 1940 roku. Podczas podróżny do Norwegii zaokrętowany był na statku „Chenonceaux” pod dowództwem pułkownika dyplomowanego Benedykta Chlusewicza. Razem z I batalionem bronił półwyspu Ankenes pod rozkazami dowódcy Bohusza-Szyszko. W 1940 roku król norweski Haakon VII odznaczył całą Brygadę pamiątkowym sznurem naramiennym w norweskich barwach narodowych: czerwonej, białej i niebieskiej, z norweskim godłem narodowym - Złotym Lwem. Odznaczenie to zostało ustanowione przez władze polskie z przyzwoleniem króla Norwegii, Haakona VII i rządu norweskiego. Utnicki został odznaczony srebrnym krzyżem Virtuti Militari V klasy oraz norweskim Krzyżem Wojennym w 1942 roku (nr 93). Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 emigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1991 roku, jego ciało zostało przewiezione do Polski.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Wojenny nr 93 – Norwegia

Przypisy

Bibliografia

• Felicjan Majorkiweicz „Narwik dzieje samodzielnej brygady strzelców podhalańskich” Wydawnictwo: Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1957 wydanie 1.
• Stanisław Przybyszewski: 72 Pułk Piechoty im. pułkownika Dionizego Czachowskiego. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 2003, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-88-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Linki zewnętrzne

https://web.archive.org/web/20160303223856/http://electronicmuseum.ca/Poland-WW2/poles_norwegian_campaign/bratbak_pl.html