Józef Rurawski

Józef Rurawski
Data i miejsce urodzenia

8 września 1930
Warszawa

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia polska, historia literatury
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1960 – nauki humanistyczne

Habilitacja

1977 – nauki humanistyczne
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Profesura

1989

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Okres zatrudn.

1951–1970

Uczelnia

Akademia Świętokrzyska

Okres zatrudn.

1980–2002

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Krzyż Armii Krajowej Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”

Józef Zygmunt Rurawski (ur. 8 września 1930 w Warszawie) – filolog polski, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych.

Życiorys

Był członkiem Szarych Szeregów i uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po jego zakończeniu przeszedł przez obóz i został zesłany na roboty przymusowe, najpierw w gospodarstwie rolnym, potem w fabryce w Bystrzycy Śląskiej. Po powrocie do Warszawy uczęszczał do gimnazjum przy ul. Wawelskiej, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1949 roku. W 1954 ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1960, natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1977 roku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1989 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.

Od 1951 do 1970 roku pracował jako asystent na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1972–1980 zatrudniony był w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. W 1980 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, przekształconej następnie w Akademię Świętokrzyską. Początkowo objął stanowisko docenta, a później profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego (1995). W latach 1984–1990 był prodziekanem Wydziału Humanistycznego, natomiast od 1990 do 1996 roku pełnił funkcję jego dziekana. Nadto odbył dwa staże zagraniczne. Najpierw prowadził wykłady na Uniwersytecie Pekińskim (1956–1957), a później na Uniwersytecie w Lipsku (1966–1970).

Uczeń Wacława Borowego, Juliana Krzyżanowskiego i Kazimierza Wyki. Specjalizuje się w literaturze XX wieku. Opublikował ponad 250 rozpraw i esejów. Jest autorem ok. stu haseł w Encyklopedii Warszawy. Współpracował z Polskim Radiem, realizując od 1964 ponad 500 audycji popularyzatorskich. W latach 1977–1985 głosił cotygodniowe wykłady w Telewizyjnym Technikum Rolniczym.

Odznaczenia

Wybrane publikacje

  • Halina Górska, Warszawa 1968
  • Władysław Reymont, Warszawa 1977
  • Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Warszawa 1987
  • Gabriela Zapolska, wyd. 2, Warszawa 1987
  • „Myśmy gorycz zmienili na wino”. Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Warszawa 1994
  • Nie tylko o literaturze... Felietony, eseje, rozprawy, Piotrków Trybunalski 1998
  • Władysława Reymonta droga do Nobla, Kielce 2000
  • Wódko, wódeczko... Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Kielce 2001

Bibliografia

  • Cichocka L.: Jubileusz profesora Rurawskiego. echodnia.eu, 2007-12-21. [dostęp 2014-09-13].
  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. 3, M-R, red. nauk. J. Kapuścik, Warszawa 2000, s. 706.

Media użyte na tej stronie