Józef Sieradzki

Józef Sieradzki
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1900 Tarnopol
Data i miejsce śmierci	25 marca 1960 Warszawa
Profesor nadzwyczajny nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Grób Józefa Sieradzkiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Józef Sieradzki, właśc. Adolf Hirschberg (ur. 2 kwietnia 1900 w Tarnopolu, zm. 25 marca 1960 w Warszawie) – polski historyk mediewista oraz XIX i XX wieku.

Życiorys

Studiował historię na UJK we Lwowie. Jego mistrzami uniwersyteckimi byli Jan Ptaśnik i Franciszek Bujak, doktorat uzyskał w 1925 na podstawie rozprawy pod tytułem Stosunki osadnicze w dobrach klasztoru tynieckiego w początkach jego istnienia. W okresie 1927–1939 pracował jako nauczyciel i dyrektor gimnazjum w Wilnie. Działał w Klubie Myśli Państwowej związanym politycznie z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem i redagował z ramienia tego klubu pismo „Nasza Myśl”. W okresie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu. Należał do Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Od 1945 w Krakowie, od 1945 członek PPR, następnie PZPR. Członek Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie. W 1950 usunięty z PZPR w związku z przedwojenną działalnością. W okresie 1949–1953 profesor UJ, następnie na UW. Od 1959 ponownie w PZPR. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera IIB28-6-25)^[1].

Wybrane publikacje

• Stosunki osadnicze w dobrach klasztoru tynieckiego w początkach jego istnienia, Lwów 1925.
• Polski Grakchus. Wspomnienie o Tadeuszu Hołówce, Wilno 1933.
• Żydzi i Polska, Wilno 1934.
• Grzechy Stanisława Mikołajczyka, Kraków 1946.
• O szkołę w nowej demokracji, Warszawa 1946.
• Szlakiem bojowym I Dywizji, Kraków 1947.
• Światła po burzy, Warszawa 1947.
• Polska i świat współczesny. Podręcznik dla nauczyciela, Warszawa 1947.
• Materializm historyczny i niektóre potrzeby polskiego dziejopisarstwa. Tezy referatu na Powszechny Zjazd Historyków Polskich we Wrocławiu, 1948.
• U źródeł polityki zagranicznej Polski Ludowej, Kraków 1948.
• Wędrówki po stuleciach. Ustroje gospodarcze i ruchy społeczne, Warszawa 1948.
• Rok 1846 w Galicji. Materiały źródłowe, Warszawa 1958.
• Białowieża i Mikaszewicze. Mity i fakty. Do genezy wojny pomiędzy Polską a RSFRR w 1920 r., Warszawa 1959.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (13 czerwca 1930)^[2]
• Medal „Za Warszawę 1939–1945”
• Medal „Zwycięstwa i Wolności 1945”
• Odznaka Grunwaldzka^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Biernat: Sieradzki Józef. [W:] Słownik historyków polskich / red. Maria Prosińska-Jakl. Warszawa, 1994, s. 473.
• H. Dobrowolski. Józef Sieradzki (1900–1960). „Wiadomości Historyczne”. 2/3, s. 172, roczn. 3, 1960.
• Aleksander Gieysztor. Józef Sieradzki (21 IV 1900 – 25 III 1960). „Kwartalnik Historyczny”. 68, s. 189–91, 1961.
• Jacek Malicki. Józef Sieradzki [Adolf Hirschberg 1900-1960]. „Zeszyty Naukowe WAP im. F. Dzierżyńskiego” (1981), nr 107: O historii i historykach w Wojskowej Akademii Politycznej, s. 150-151.
• Jerzy Wyrozumski: Sieradzki Józef (1900-1961) (pol.). Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2019-01-31].
• Marian Żychowski. Wspomnienie o Józefie Sieradzkim. „Przegląd Kulturalny”. 37, s. 5, 1960.