Józef Szajewski
 podpułkownik geograf | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data śmierci | 5 maja 1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 35 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | zastępca komendanta miasta |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}  | |
Józef Franciszek Jan Szajewski vel Józef Zmorzysko, ps. „Philips” (ur. 4 grudnia 1891 w Ostrej Górce, zm. 5 maja 1957) – podpułkownik geograf Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 4 grudnia 1891 w Ostrej Górce, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej, w rodzinie Stanisława i Agaty z Guzych. 30 czerwca 1921 otrzymał zezwolenie na zmianę nazwiska rodowego „Zamorzysko” na „Szajewski”[1]. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej i Związku Strzeleckiego. 1 stycznia 1917 został mianowany na stopień chorążego. Pełnił służbę w Krajowym Inspektoracie Zaciągu[2]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie. We wrześniu tego roku, po ujawnieniu stopnia oficerskiego, został przeniesiony do obozu w Rastadt, a 1 grudnia do Werl.
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 35 Pułku Piechoty. 29 czerwca 1919 wyróżnił się podczas obrony Łohiszyna dowodząc 1. i 4. kompanią[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 620. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był nadal 35 pp. W ewidencji Wojska Polskiego figurował wówczas, jako „Jan Szajewski”[4]. Później został przeniesiony do 83 Pułku Piechoty w Kobryniu. W 1923 został odkomenderowany z 83 pp na dwuletni kurs Oficerskiej Szkoły Topografów[5]. 1 grudnia 1924 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 198. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Następnie pełnił służbę w Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie[7]. 27 stycznia 1930 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów geografów[8]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Komendy Garnizonu i Placu m. st. Warszawy (później przemianowanej na Komendę Miasta Warszawa)[9][10]. W grudniu 1932 został zatwierdzony na stanowisku zastępcy komendanta miasta Warszawy[11]. W styczniu 1934 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Nisko w celu odbycia praktyki w służbie uzupełnień[12]. W sierpniu tego roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Nisko[13]. W czerwcu 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Nisko, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Na wspomnianym stanowisku pozostawał w następnym roku[14].
Zmarł 5 maja 1957[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (28 lutego 1921)[16][17]
- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[18]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20][21]
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1203.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 33, jako Jan Szajewski.
- ↑ Brzychaczek 1929 ↓, s. 7-8.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 47.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 410, 1537.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 238.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 347, 505.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 410.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 225.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 853.
- ↑ „Życie Warszawy” nr 107 (4216), z 7 maja 1957, s. 5 (nekrolog).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 481, jako kpt. Jan Szajewski.
- ↑ Brzychaczek 1929 ↓, s. 54, tu także jako kpt. Jan Szajewski.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 326.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 347.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Władysław Brzychaczek: Zarys historji wojennej 35-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy