Józef Szamota

Józef Szamota

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 września 1859 Lublin
Data i miejsce śmierci	1942 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1876–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	18 Pułk Strzelców 2 Syberyjski Pułk Strzelców I brygada 3 Syberyjskiej Dywizji Strzelców 2 Dywizja Strzelców Polskich Okręg Wojskowy „Tarnów” Obóz Warowny „Brześć Litewski” Twierdza Modlin
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty dowódca dywizji piechoty dowódca okręgu wojskowego dowódca obozu warownego dowódca twierdzy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Józef Szamota (ur. 18 września 1859 w Lublinie, zm. 1942 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 18 września 1859 w Lublinie, w rodzinie Ludwika Marcina (1820–1887), architekta gubernialnego, i Leontyny Bogumiły Antoniny z Kalińskich h. Topór (ok. 1828–1865)^[1].

16 stycznia 1876, wstępując do Warszawskiej Szkoły Junkrów Piechoty, rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył także Szkołę Oficerską w Petersburgu. Po dwóch latach nauki i awansie na chorążego przydzielony został do 8 Batalionu Strzelców. Służył w garnizonach Częstochowa i Brześć. 4 października 1907 objął dowództwo 18 Pułku Strzelców w Suwałkach, a 16 lipca 1910 dowództwo 2 Syberyjskiego Pułku Strzelców w Nikolsku, położonym na terenie Kraju Ussuryjskiego (Daleki Wschód). 28 lipca 1913 został awansowany na generała majora i mianowany dowódcą I brygady 3 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Podczas I wojny światowej w 1915 jako dowódca brygady na froncie niemieckim walczył w obronie Warszawy. Kontuzjowany w bitwie pod Łodzią. Za udział w tej bitwie uzyskał najwyższe honory i odznaczenia bojowe. Po rewolucji październikowej w Związku Wojskowych Polaków. W okresie od 11 września 1917 do maja 1918 dowodził 2 Dywizją Strzelców Polskich w I Korpusie Polskim w Rosji.

8 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”. Jednocześnie w lipcu i sierpniu 1919 dowodził oddziałami asystencyjnymi w Małopolsce Środkowej przeznaczonymi do stłumienia rozruchów w powiatach rzeszowskim i tarnowskim. 17 lipca 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Obozu Warownego „Brześć Litewski”. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. W sierpniu 1920, w czasie bitwy warszawskiej dowodził załogą Twierdzy Modlin. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.

Na emeryturze osiadł w Poznaniu. Współorganizował Targi Poznańskie. W 1939 wysiedlony przez Niemców, znalazł się w Warszawie. Zmarł w wyniku potrącenia przez samochód wojskowy. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 38-6-12)^[2].

Jego syn, mjr Jerzy Feliks Szamota, oficer 17. Pułku Ułanów, zginął 30 października 1933 podczas ratowania z pożaru trójki dzieci w miejscowości Zburaż, w pow. brzeskim^[3].

Awanse

• chorąży (Прапорщик) – 16 kwietnia 1878
• podporucznik (Подпоручик) – 25 sierpnia 1878
• porucznik (Поручик) – 6 marca 1883
• sztabskapitan (Штабс-капитан) – 15 marca 1886
• kapitan (Капитан) – 2 marca 1891
• podpułkownik (Подполковник) – 26 lutego 1898
• pułkownik (Полковник) – 1905 ze starszeństwem z 5 października 1904
• generał brygady (Генерал-майор) – 1913 ze starszeństwem z 28 lipca 1913
• generał dywizji – 26 października 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919

Ordery i odznaczenia

• Order św. Anny z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 1915)
• Order św. Anny kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1899)
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 1915)
• Order św. Stanisława kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1895)
• Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 19 kwietnia 1916)
• Order św. Włodzimierza kl. 3 (Imperium Rosyjskie, 9 kwietnia 1914)
• Broń Złota „Za Waleczność” (Imperium Rosyjskie, 5 maja 1915)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1928)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• T. Kryska Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.