Józef Trenkwald

Józef Trenkwald

major kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Józef Piotr Trenkwald
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1897 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1956 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Pułk Ułanów Nr 1 8 Pułk Ułanów 1 Brygada KOP 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich 5 Pułk Strzelców Konnych 1 Pułk Strzelców Konnych Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii Centrum Wyszkolenia Kawalerii Pułk 6 Pancerny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka I wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska
Odznaczenia

Zawody konne w 6 Pułku Artylerii Ciężkiej we Lwowie – mjr Józef Trenkwald na koniu „Czar”; kwiecień 1936
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1897 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1956 Londyn
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Amsterdam 1928 jeździectwo wkkw – drużynowo

Józef Piotr Trenkwald (ur. 14 sierpnia 1897 w Wiedniu, zm. 19 listopada 1956 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, medalista olimpijski w jeździectwie.

Józef Trenkwald na koniu Lwi Pazur; Olimpiada w Amsterdamie 1928.

III Jeździeckie Mistrzostwa Polski, Warszawa 1933. Nagrodę odbiera mistrz Polski por. Roman Pohorecki, obok na koniu wicemistrz mjr Józef Trenkwald.

Życiorys

Urodził się 14 sierpnia 1897^[1]. Był synem Roberta von Trenkwald, pułkownika c. i k. Armii, i Herminy Fellner von Feldegg^[2][3]. W 1915 został żołnierzem c. i k. Armii. Ukończył Wyższą Wojskową Szkołę Realną w Wiener Neustradt i Szkołę Oficerów Rezerwowych (jazdy) w Holisc, jako chorąży otrzymując stopień podporucznika w Galicyjskim Pułku Ułanów Nr 1 w 1917^[4].

Po zakończeniu I wojny światowej i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1918 zgłosił się wówczas do sformowanego polskiego 8 pułku ułanów^[2][1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca plutonu i dowódca szwadronu. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari^[1][5]. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[6]. W 1923 był oficerem 8 pułku ułanów^[7]. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[8][9]. W 1924 był oficerem 1 pułku strzelców konnych^[10]. Służył także w 1 Brygadzie KOP, 14 pułku ułanów, 5 pułku strzelców konnych. W 1928, jako oficer 8 pułku ułanów, był przydzielony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii^[11]. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[12]. W 1932, jako oficer 8 pułku ułanów, był w kadrze Centrum Wyszkolenia Kawalerii^[13]. W tej szkole pracował jako główny instruktor jazdy i dowódca kursów instruktorów jazdy.

Uprawiał jeździectwo, uczestniczył w międzynarodowych konkursach hippicznych^[2]. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1928 w Amsterdamie zdobył drużynowo brązowy medal we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego startując na koniu „Lwi Pazur” (wraz z nim startowali płk. Karol Rómmel i rtm. Michał Woysym-Antoniewicz)^[14][1]. W 1931 wygrał Puchar Narodów w Warszawie^[1]. Zdobył także brązowy medal mistrzostw Polski w WKKW w 1931 i srebrny medal mistrzostw Polski w skokach (1933) i brązowy medal mistrzostw Polski w skokach (1937). Zajmował się przygotowaniami polskich ekip olimpijskich odpowiadając za dobór koni. Czuł się Polakiem^[2]. Po upływie lat lepiej porozumiewał się w języku polskim niż w j. niemieckim^[2].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 jako zastępca dowódcy 9 pułku strzelców konnych^[1]. Po zaciekłym boju pod Kockiem (3–5 października) został wzięty przez Niemców do niewoli^[1]. Był jeńcem Oflagu VII A Murnau^[2][1]. Tam odmówił podpisania volkslisty i przyjęcia obywatelstwa niemieckiego^[2][1][15]. Podczas pobytu w obozie odwiedził go ojciec, który po anschlussie Austrii z 1938 został powołany do służby czynnej w Wehrmachcie^[2][1]. Pozostał w obozie do jego oswobodzenia^[2]. Po wyzwoleniu przebywał we Włoszech, gdzie służył w szeregach Pułku 6 Pancernego „Dzieci Lwowskich”.

Po wojnie pozostał na emigracji. W Anglii zajmował się szkoleniem tamtejszych jeźdźców. Zmarł w Londynie 19 listopada 1956. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

Od 1929 jego żoną była Maria Jadwiga (1900–1935), córka adwokata tarnowskiego, Mieczysława Gałeckiego h. Junosza, rozwiedziona z oficerem kawalerii, Henrykiem Jakubowskim^[16]. W Wojsku Polskim służył także Franciszek Trenkwald, rotmistrz kawalerii (ur. 1895)^[17][18][19].

W 2016 zwrócono do Polski pamiątki po majorze Trenkwaldzie^[20].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[21]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[22][10]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1924)^[23]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Polski Komitet Olimpijski: Józef Trenkwald – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)]. (pol.).