Józef Wacław I Liechtenstein

Józef Wacław I Liechtenstein

Josef Wenzel I Lorenz

— Jego Najjaśniejsza Wysokość książę Liechtensteinu, książę opawski i karniowski, hrabia Rietbergu, suweren Domu Liechtenstein —
Portret pędzla Hyacinthe'a Rigauda (1740)
Książę Liechtensteinu
Okres	od 22 grudnia 1748 do 10 lutego 1772
Poprzednik	Jan Nepomucen Karol
Następca	Franciszek Józef I
Regent Liechtensteinu[a]
Okres	od 17 grudnia 1732 do 6 lipca 1745
Książę Liechtensteinu
Okres	od 16 czerwca 1712 do 12 marca 1718
Poprzednik	Jan Adam I
Następca	Antoni Florian
Dane biograficzne
Dynastia	Liechtensteinowie
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1696 Praga
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1772 Wiedeń
Miejsce spoczynku	Krypta rodowa Liechtensteinów w Vranov
Ojciec	Filip Erazm Liechtenstein
Matka	Krystyna Teresa von Löwenstein-Wertheim
Małżeństwo	Anna Maria Liechtenstein od 1 maja 1718 do 20 stycznia 1753
Odznaczenia

Józef Wacław I Liechtenstein, właśc. Josef Wenzel I Lorenz von Liechtenstein (ur. 9 sierpnia 1696 w Pradze, zm. 10 lutego 1772 w Wiedniu) – książę Liechtensteinu w latach 1712-1718 i ponownie 1748-1772, tytularny książę karniowski i opawski, hrabia Rietbergu, regent Liechtensteinu w imieniu Jana Nepomucena Karola w latach 1732-1745, marszałek polny armii austriackiej, dyplomata i strateg.

Życiorys

Józef Wacław Laurenty przyszedł na świat 9 sierpnia 1696 w Pradze, jako pierwszy syn Filipa Erazma Liechtensteina i jego żony hrabiny Löwenstein-Wertheim Krystyny Teresy^[1]. Jego ojciec był młodszym bratem księcia Antoniego Floriana Liechtensteina i kuzynem księcia Jana Adama I.

16 czerwca 1712 roku po śmierci Jana Adama I otrzymał w spadku sporą część majątku, w tym posiadłości Schellenberg i Vaduz, które nadawały mu godność książęcą. Spowodowało to konflikt w rodzinie z wujem Antonim Florianem, który udało się rozwiązać w 1718 roku przez wymianę terytoriów i abdykację na jego rzecz 12 marca 1718 roku^[1]. Dodatkowo zwieńczeniem tej rodzinnej kłótni było małżeństwo z córką Antoniego Floriana – Marią Anną Liechtenstein^[1][2]. Ślub odbył się 1 maja 1718 roku a para doczekała się pięciorga dzieci, w tym jednego syna, ale niestety wszystkie zmarły w wieku niemowlęcym^[1].

Filip Erazm był austriackim generałem i zginął w walce pod Castelnuovo w Lombardii w 1704 roku^[1]. Ośmioletni Józef trafił pod opiekę księcia Waltera von Dietrichstein oraz hrabiego Maksymiliana Ulricha von Kaunitz i spędził dzieciństwo w Pradze^[1]. Po osiągnięciu pełnoletniości Józef Wacław poszedł za ojcem, wybierając karierę wojskową. Jego arystokratyczne pochodzenie, silny charakter oraz wsparcie przyjaciela ojca księcia Eugeniusza Sabaudzkiego, pozwoliła na szybki rozwój młodego wojskowego^[3]. W 1716 rozpoczął swoją drogę jako porucznik (niem. Leutnant) w pułku dragonów^[1]. W 1717 jako kapitan (niem. Hauptmann) uczestniczył w bitwie pod Petrovaradinem w ramach kampanii Eugeniusza Sabaudzkiego przeciwko Turkom^[1]. W 1718 awansował na podpułkownika (niem. Oberstleutnant), w 1730 na pułkownika (niem. Oberst) i ostatecznie w 1734 został generałem majorem^[1]. W następnych latach zajmował się głównie dyplomacją. Jako specjalny wysłannik cesarza Karola VI w 1736 udał się na dwór Fryderyka Wilhelma I^[1][3]. W latach 1737-1741 pracował jako ambasador cesarski w Wersalu^[3]. Jednak w 1741 znów powrócił do wojska i uczestniczył w wojnie o sukcesję austriacką, po stronie Marii Teresy, która obdarzała go dużym zaufaniem^[1][3]. Został dowódcą armii na Morawach i przywódcą całej austriackiej artylerii w 1744 roku^[3]. W 1745 roku został mianowany marszałkiem polnym oraz generalissimusem armii cesarskiej we Włoszech. W tym charakterze dowodził m.in. w zwycięskiej bitwie pod Piacenzą^[1]. W 1753 roku został dowódcą armii na Węgrzech. Następnie poprowadził wojska w bitwie pod Kolinem w ramach wojny siedmioletniej^[1].

Cieszył się dużym zaufaniem rodziny cesarskiej i na prośbę Marii Teresy udał się w 1760 wraz ze swoim bratankiem Franciszkiem Józefem do Parmy po księżniczkę Izabelę Parmeńską, wybrankę arcyksięcia Józefa II^[1]. W 1764 roku uczestniczył w delegacji cesarskiej we Frankfurcie nad Menem, której celem były przygotowania do wyboru Józefa II na cesarza rzymskiego^[3]. W uznaniu jego zasług został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Św. Szczepana przez Marię Teresę^[1].

17 grudnia 1732 roku zmarł syn Antoniego Floriana, panujący książę Józef Jan, a władzę po nim przejął jego nieletni syn Jan Nepomucen Karol. Do osiągnięcia pełnoletniości, co miało miejsce 6 lipca 1745 roku władzę regencyjną nad majątkiem i Księstwem w imieniu Jana Nepomucena sprawował Józef Wacław I. Po niespełna trzech latach samodzielnej władzy Jan Nepomucen Karol zmarł 22 grudnia 1748 roku i pełnia władzy trafiła ponownie do Józefa Wacława I^[1].

Zmarł 10 lutego 1772 roku w wieku 76 lat w Wiedniu. Jako, że nie pozostawił męskiego potomka władzę przekazał bratankowi Franciszkowi Józefowi I.

Uwagi

Przypisy