Józef Wawrzyniec Krasiński

Józef Wawrzyniec Krasiński
Józef Wawrzyniec Maciej Onufry
Ilustracja
Herb
Herb hrabiowski rodziny Krasińskich
Rodzina

Krasińscy

Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1783
Zegrze

Data i miejsce śmierci

14 października 1845
Kraków

Ojciec

Kazimierz Krasiński

Matka

Anna Ossolińska

Żona

Emilia Ossolińska

Dzieci

Marianna
Stanisław Aleksy
Karol Joachim
Adam Henryk
Paulina

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Złoty Orderu Virtuti MilitariOrder Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)

Józef Wawrzyniec Krasiński herbu Ślepowron (ur. 10 sierpnia 1783 w Zegrzu, zm. 14 października lub 19 października 1845 w Krakowie) – literat i pamiętnikarz, mistrz dworu królewskiego Mikołaja I Romanowa w 1830 roku[1], senator-kasztelan Królestwa Polskiego (kongresowego) w 1829 roku[2], major Armii Księstwa Warszawskiego, wolnomularz[3].

Był synem Kazimierza i Anny Ossolińskiej. 27 września 1809 zawarł związek małżeński z Emilią Ossolińską, z którą miał pięcioro dzieci: Stanisława Aleksego, Karola Joachima, Adama Henryka i Paulinę żonę Ludwika Górskiego i Mariannę.

Po wybuchu insurekcji przeniósł się z rodzicami do Zamościa gdzie uczęszczał przez 2 lata do liceum. W 1802 osiedlił się w rodzinnych Radziejowicach. Na krótko wyjechał na studia uniwersyteckie w Lipsku. Od 1806 służył w Wojsku Polskim zgłaszając się na ochotnika do 5 pułku piechoty. Od 16 czerwca 1808 kierował w randze majora administracją gwardii narodowej w Warszawie. W 1810 organizował gwardię narodową i spisy wojskowe w departamentach krakowskim i radomskim, 15 grudnia 1811 r. otrzymał dymisję z gwardii na własne żądanie, mianowany został członkiem komisji obrachunkowej sprawdzającej rachunki wojskowe. W 1812 powrócił do wojska i jako adiutant gen. Karola Kniaziewicza uczestniczył w wojnie przeciw Rosji. W sierpniu 1812 awansował na podpułkownika 1 pułku strzelców konnych. Przy boku Kniaziewicza, a następnie Józefa Zajączka uczestniczył w odwrocie wojsk polskich. W toku walk o przeprawę przez Berezynę uniósł z pola bitwy rannych kolejno Zajączka i Kniaziewicza i pomagał przy ich transportowaniu do Wilna. Wraz z Kniaziewiczem przybył do Zegrza, a następnie schronił się do Krakowa i Galicji; 31 marca 1813 r. otrzymał definitywną dymisję z wojska. W 1816 został członkiem Dyrekcji Teatrów Warszawskich, a później senatorem-kasztelanem (od 1829) i ochmistrzem dworu polskiego cara Mikołaja I. Tytuł hrabiowski uzyskał w 1820. wybrano go także marszałkiem sejmiku błońskiego, z ramienia którego posłował na sejmy 1820 i 1825. W okresie powstania listopadowego w stopniu pułkownika dowodził 1 pułkiem gwardii narodowej w Warszawie. Po upadku powstania wyjechał do Krakowa. Opracował i wydał Przewodnik dla podróżujących w Polsce i Rzeczypospolitej Krakowskiej wydany w 1821. Pozostawił po sobie Pamiętniki od r. 1790–1831 drukowane w Bibliotece Warszawskiej.

Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[4].

Odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari w 1810 i Krzyż Kawalerski Legii Honorowej w 1812 oraz Orderem Świętego Stanisława I klasy w 1826 roku[5]. Zmarł w Krakowie, pochowany został w kościele parafialnym w Zegrzu.

Kościół w Woli Kiełpińskiej z kryptą grobową i epitafiami rodu Krasińskich

Przypisy

  1. ↑ Obraz polityczny i statystyczny Królestwa Polskiego iaki był w roku 1830 przed dniem 29 listopada, Warszawa 1830, s. 5.
  2. ↑ Diarjusz Senatu z roku 1830-1831, wydał Stefan Pomarański, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 455.
  3. ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 320.
  4. ↑ Dyayarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
  5. ↑ Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. IX, nr 5, Warszawa 1930, s. 100.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie