Józef Wróblewski (1879–1920)

Józef Wróblewski

major
Data i miejsce urodzenia	25 października 1879 Sarbinowo
Data śmierci	13 lipca 1920
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	77 Pułk Grenadierów Obrony Narodowej 60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Józef Wróblewski (ur. 25 października 1879 w Sarbinowie, zm. 13 lipca 1920) – major piechoty Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej.

Życiorys

Syn Antoniego i Marii z Koralewskich, właścicieli gospodarstwa ogrodniczego. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego pracował w okresie 1910–1914 jako kierownik Szkoły Powszechnej w Radomierzu.

Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej. W maju 1915 r. ukończył 4-tygodniowy kurs na zastępcę oficera i został wysłany na front zachodni, gdzie po kolejnym kursie trafił do 77 Pułku Grenadierów Obrony Narodowej walczącego we Flandrii. 5 kwietnia 1917 r. awansowany został na stopień podporucznika i przeniesiony do jednostki walczącej w Alzacji, gdzie dowodził najpierw kompanią ciężkich karabinów maszynowych, a później piechoty. 27 października 1918 r. został ranny w rękę, trafił do lazaretu i na front już nie wrócił.

Po powrocie w rodzinne strony włączył się do Powstania Wielkopolskiego. 6 stycznia 1919 r. mianowany został dowódcą kompanii przemęckiej, a 6 marca – dowódcą II batalionu 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej).

Jako porucznik Wojska Polskiego brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Dowodzony przez niego batalion wsławił się m.in. wzięciem do niewoli bolszewickiego pułku kawalerii pod Berezyną. W czasie odwrotu zachorował na czerwonkę. Mimo nalegań kolegów i lekarza nie opuścił batalionu. Nie mogąc utrzymać się na nogach dowodził batalionem z wozu i zmarł 13 lipca 1920 r. w wieku 41 lat. Pochowany we wsi Zagórze nad Niemnem.

21 lipca 1920 został ogłoszony w Dzienniku Personalnym M.S.Wojsk. dekret Naczelnego Wodza z dnia 15 lipca 1920, o zatwierdzeniu z dniem 1 kwietnia 1920 Józefa Wróblewskiego w stopniu majora, „w piechocie, w grupie byłej armii niemieckiej”. Rodziny nie założył.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – pośmiertnie 13 maja 1921^[1]
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Polak: Powstańcy Wielkopolscy-tom III. Poznań: Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, 2007. ISBN 978-83-920103-8-8. (pol.)

Linki zewnętrzne

• Biogram Józefa Wróblewskiego na stronie Powiatu Wolsztyńskiego