Józef Ziabicki
| Pełne imię i nazwisko | Józef Teofil Dydak Ziabicki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1871 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | inżynier, menedżer i dyplomata |
| Odznaczenia | |
_2r_BAR.svg){kind=small}   | |
Józef Teofil Ziabicki (ur. 13 listopada 1871 w Ataszanach(ros.) (powiat rzeżycki guberni witebskiej), zm. 22 sierpnia 1958 w Wądzyniu) – polski inżynier, menedżer i dyplomata, wolnomularz.
Życiorys
Urodził się 13 listopada 1871, w rodzinie Teofila i Augusty z Kozłowskich[1]. Ukończył gimnazjum w Dyneburgu (1891) i Instytut Technologiczny[2] w Petersburgu (1896). Rozpoczął pracę w rosyjskim przemyśle olejowym. W latach 1897–1901 pracował w fabryce olejowej „A. Żukow” w Petersburgu, a następnie do 1907 był przedstawicielem oddziału maszyn olejarskich Zakładów Putiłowskich. Od 1908 do 1914 był: kierownikiem budowy, organizatorem, dyrektorem i przedstawicielem generalnym fabryki maszyn olejarskich w Taganrogu. W latach 1900–1912 był również redaktorem i wydawcą fachowego miesięcznika Wiestnik Żirowoj Promyszlennosti. Od 1913 do 1917 był dyrektorem petersburskiej spółki akcyjnej „Kontakt”. W latach 1915–1918 wiceprezes petersburskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, współpracował z Polską Organizacją Wojskową.
Od 1 maja do 1 grudnia 1918 był delegatem rządu Królestwa Polskiego (od listopada 1918 niepodległej Rzeczypospolitej) w Helsinkach. Również tam współpracował z POW, głównie w zakresie organizacji nielegalnych przejazdów i przesyłania poczty. Od 1 grudnia 1918 do 1920 był szefem sekcji w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie, następnie do 1925 r. ministrem pełnomocnym ad personam w stanie rozporządzalności. Jednocześnie w latach 1924–1925 ekspert przemysłowy na zlecenie Banku Gospodarstwa Krajowego.
W latach 1926–1927 radca handlowy w poselstwie RP w Moskwie, po czym ostatecznie opuścił służbę dyplomatyczną. W latach 1928–1929 i 1933–1934 dyrektor polsko-sowieckiej spółki akcyjnej Sowpoltorg w Moskwie. Od 1935 do 1937 był jednocześnie dyrektorem spółki akcyjnej „Zetwest” oraz oddziału rafinacyjnego w fabryce Woytona w Toruniu. Od 1938 do wybuchu II wojny światowej pracował jako dyrektor spółki akcyjnej „Gercus”.
Po wojnie osiedlił się we wsi Wądzyn w powiecie brodnickim, gdzie zmarł. Autor obszernych pamiętników.
W 1899 ożenił się z Marią Sadowską[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie – 1922)[3]
- Medal Niepodległości (16 marca 1937)[4]
- Order Krzyża Wolności (Finlandia)[1]
Przypisy
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 361–362. [dostęp 2021-12-06].
- ↑ Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu: (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 1 sierpnia 1922, s. 571.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia, literatura, linki
- Ziabicki Józef Teofil w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1 s. 117.
- Memoriał Józefa Ziabickiego w sprawie granic wschodnich 1919 Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce
- Memoriał Józefa Ziabickiego w sprawie państw bałtyckich 1919 Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Krzyża Wolności (Finlandia) – 1. Klasa – wariant czasu pokoju, dla wojskowych.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.