Jądro niskowzgórzowe Luysa
Jądro niskowzgórzowe Luysa (łac. nucleus subthalamicus seu Luysi) – część niskowzgórza, parzystej struktury mózgowia, zaliczane do 5 jąder podstawnych. Kształtem przypomina spłaszczone wrzeciono, którego długa oś leży w płaszczyźnie strzałkowej.
Na przekrojach czołowych jest ono widoczne w postaci dwuwypukłej soczewki, w której można rozróznić dwie powierzchnie:
- dolno-boczną, która spoczywa na torebce wewnętrznej przylegając w tylnym odcinku do istoty czarnej
- górno-przyśrodkową, która leży poniżej warstwy niepewnej, i od której oddziela ją istota biała pola H2.
Największy wymiar jądro niskowzgórzowe osiąga na przekrojach czołowych, przeprowadzanych tuż za ciałami suteczkowatymi, malejąc stopniowo ku obu końcom. Tylny koniec jądra znajduje się na granicy niskowzgórza i nakrywki, a przedni w pobliżu ciała suteczkowatego. Łącznie długość jądra niskowzgórzowego wynosi przeciętnie 10–13 mm. Jądro niskowzgórzowe ma barwę czerwonawą lub jasnobrunatną. Jest to spowodowane gęstą siecią naczyń krwionośnych i obecnością komórek nerwowych z jasnobrunatnym barwnikiem.
Komórki nerwowe jądra niskowzgórzowego są przeważnie średniej wielkości, podobne nieco do komórek gałki bladej. W części przyśrodkowej są one ułożone gęściej i mają stosunkowo mniejsze wymiary, zaś w części bocznej wielkość ich dochodzi do 35–40 μm. Są to przeważnie komórki wielobiegunowe, o dendrytach dość długich i silnie rozgałęzionych.
Połączenia jądra niskowzgórzowego nie są jeszcze dokładnie zbadane. Z całą pewnością stwierdzono włókna nerwowe łączące jądra niskowzgórzowe ze skorupą, jądrem ogoniastym, czerwiennym, tworem siatkowatym śródmózgowia, warstwa niepewną, wzgórzem, istotą szarą środkową podwzgórza oraz z jądrem niskowzgórzowym strony przeciwnej. Do jądra niskowzgórzowego dochodzą również włókna rozpoczynające się w płacie czołowym; tworzą one drogę korowo-niskowzgórzową (łac. tractus corticosubthalamicus).
Jądro to zalicza się zwykle do układu pozapiramidowego. U chorych z uszkodzeniem jądra Luysa występują gwałtowne ruchy mimowolne, głównie mięśni tułowia i części proksymalnych kończyn z reguły przeciwnej strony do uszkodzenia, co jest nazywane hemibalizmem (łac. hemibalismus), które należy do zaburzeń hipotoniczno-hiperkinetycznych.
Zobacz też
Bibliografia
- Adam Bochenek i Michał Reicher, Anatomia człowieka tom 4
| przodomózgowie |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| śródmózgowie |
| ||||
| tyłomózgowie |
|
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
Star of life, blue version. Represents the Rod of Asclepius, with a snake around it, on a 6-branch star shaped as the cross of 3 thick 3:1 rectangles.
Design:
The logo is basically unicolor, most often a slate or medium blue, but this design uses a slightly lighter shade of blue for the outer outline of the cross, and the outlines of the rod and of the snake. The background is transparent (but the star includes a small inner plain white outline). This makes this image usable and visible on any background, including blue. The light shade of color for the outlines makes the form more visible at smaller resolutions, so that the image can easily be used as an icon.
This SVG file was manually created to specify alignments, to use only integers at the core 192x192 size, to get smooth curves on connection points (without any angle), to make a perfect logo centered in a exact square, to use a more precise geometry for the star and to use slate blue color with slightly lighter outlines on the cross, the rod and snake.
Finally, the SVG file is clean and contains no unnecessary XML elements or attributes, CSS styles or transforms that are usually added silently by common SVG editors (like Sodipodi or Inkscape) and that just pollute the final document, so it just needs the core SVG elements for the rendering. This is why its file size is so small.
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.