Język średnioangielski
Obszar | |||||
---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących | wymarły | ||||
Pismo/alfabet | |||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
Kody języka | |||||
Kod ISO 639-2↗ | enm | ||||
Kod ISO 639-3↗ | enm | ||||
ISO 639-6↗ | meng | ||||
IETF | enm | ||||
Glottolog | midd1317 | ||||
GOST 7.75–97 | сра 619 | ||||
SIL | ENM | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język średnioangielski (ang. Middle English) – formy języka angielskiego funkcjonujące między inwazją normańską w 1066 roku a połową XV wieku, gdy standard Chancery zaczął się rozprzestrzeniać. Jako umowne rozgraniczenie między średnioangielskim a wczesnym nowoangielskim przyjęto rok 1440.
W okresie średnioangielskim z dialektów northumbryjskich zaczął się wykształcać język scots.
Przykład
Po lewej fragment prologu Opowieści kanterberyjskich autorstwa Geoffreya Chaucera a po prawej tłumaczenie w języku angielskim.
|
|