Język duńsko-norweski
Język duńsko-norweski – język typu koiné, który rozwinął się na terytorium Królestwa Danii i Norwegii (1536–1814), z którego wykształciły się później oba warianty literackie języka norweskiego: bokmål i nynorsk[1]. W momencie powstania unii ze Szwecją, język już znacznie różnił się od macierzyńskiego duńskiego, zwłaszcza pod względem wymowy[2].
W kontekście XIX i XX w. terminu tego używa się na określenia konserwatywnej formy wariantu bokmål, używanej przez edukowane i wyższe warstwy społeczne dużych miast[1]. W roku 1929 nazwę język duńsko-norweski przedstawiono jako jedno z proponowanych określeń na odmianę języka zwaną dotychczas riksmål. Propozycja przepadła w Stortingu jednym głosem[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Michael G. Clyne: Undoing and redoing corpus planning (ang.). [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Stephen Barbour,Cathie Carmichael: Language and nationalism in Europe (ang.). [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Stortinget og språksaken (norw.). [dostęp 2011-10-31].
| Warianty piśmiennicze |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dialekty terytorialne |
| ||||||
| Socjolekty | |||||||
| Historia |
| ||||||
| Organizacje językowe |
| ||||||
| Alfabet |
