Język faliskijski

Język faliskijski

Liczba mówiących	0
Pismo/alfabet	etruskie → faliskie → łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki italskie Języki latynofaliskie Język faliskijski
Kody języka
Kod ISO 639-3↗	xfa
IETF	xfa
Glottolog	fali1291
Występowanie
(c) Dbachmann, CC-BY-SA-3.0 Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e.
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Wikipedia w języku łacińskim
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język faliskijski (zwany też faliskim) – język z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, używany w starożytnej Italii na północ od Tybru do około 200 roku p.n.e., kiedy to został wyparty przez blisko z nim spokrewnioną łacinę. Językiem faliskijskim mówili Faliskowie, którzy następnie ulegli stopniowej asymilacji z Latynami.

Obecnie przetrwał głównie w formie krótkich inskrypcji na ceramice, np.:

Foied vino pipafo cra carefo (łac. hodie vinum bibabo [bibam] cras carebo) – dziś będę pił wino, jutro nie będę miał

Najstarsza znana inskrypcja w języku faliskijskim, została znaleziona w Falerii^[1] i datowana jest na początek VI w. p.n.e.^[2], zaczyna się następującą linijką:

Ceres far me[la]ton Louf[e]r ui[no]m p[a]rad (łac. Ceres far molitum, Liber vinum *pariat) – Ceres przynosi (miele) ziarno, Liber wino^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Danuta Musiał: Dionizos w Rzymie. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2009, seria: Mediterraneum. ISBN 978-83-88737-89-3.
• Benjamin W. Fortson: Indo-European Language and Culture: An Introduction. Malden: Blackwell Publishing, 2010. ISBN 978-1-4051-8895-1. (ang.).
• Richard F. Thomas: Reading Virgil and His Texts: Studies in Intertextuality. Michigan: The University of Michigan Press, 1999. ISBN 0-472-10897-2. (ang.).