Język flamandzki
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| język urzędowy |  Belgia (Region Flamandzki i Region Stołeczny Brukseli)[1] | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-3↗ | nld | ||
| IETF | nl-BE | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język flamandzki – belgijska odmiana standardowego języka niderlandzkiego[2][3][4], która (jako język niderlandzki) jest językiem oficjalnym w Regionie Flamandzkim i, obok języka francuskiego, także w Regionie Stołecznym Brukseli[1]. Niektórzy uczeni uznają ją za język odrębny od niderlandzkiego[5].
Niektórzy autorzy[6] uważają stosowanie terminu „język flamandzki” w odniesieniu do belgijskiego standardu języka niderlandzkiego za niewłaściwe.
Termin „język flamandzki” lub „dialekt flamandzki” może się także odnosić do:
- dialektów zachodnioflamandzkiego (który niektóre źródła[7] nazywają flamandzkim), wschodnioflamandzkiego, zelandzko-flamandzkiego i francusko-flamandzkiego. Ostatnie dwa są czasem traktowane jako warianty dialektu zachodnioflamandzkiego.
- Tussentaal (dosł. „międzymowa”) lub schoon Vlaams „czysty flamandzki” – pośrednia forma języka, niebędąca już typowym dialektem lokalnym, ale również odmienna od języka standardowego[8].
Od 1973 oficjalnym językiem urzędowym na terenie Flandrii (autonomiczny Region Flamandzki) jest standardowy język niderlandzki (Nederlands), oparty na dialekcie holenderskiej prowincji Holandia. Z tego względu w języku polskim wciąż bywa nazywany językiem holenderskim, gdyż na poziomie języka standardowego (szczególnie w postaci pisanej) jest niemal identyczny z językiem używanym w Holandii. Główne różnice pomiędzy obiema odmianami języka niderlandzkiego sprowadzają się do odmiennych reguł wymowy (w szczególności głosek „ch” oraz „r”) oraz drobnych odchyleń w morfologii i składni[9]. W 1980 Holandia i Belgia podpisały traktat o unii języka niderlandzkiego (Nederlandse Taalunie), efektem którego było m.in. wprowadzenie w 1995 zmian w oficjalnym słowniku języka niderlandzkiego.
Pomimo że standardowy język niderlandzki używany w obu krajach jest identyczny pod względem ortografii, oprócz odmienności fonetycznych istnieją również pewne różnice leksykalne wynikające z regionalnych preferencji dotyczących doboru słownictwa[10]. Wynikają one po części z odmiennego substratu dialektalnego, zwłaszcza wpływu dominującego w Belgii dialektu brabanckiego.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Konstytucja Belgii (po niderlandzku)
- ↑ standaardtaal - verschillen tussen België en Nederland - taaltelefoon.be
- ↑ niderlandzki czy holenderski? - Poradnia Językowa PWN
- ↑ Standaardtaal of tussentaal op televisie. Na stronie 8: Boven aan het continuüm bevindt zich de standaardtaal. Voor Nederland is dat het Nederlands Standaardnederlands; voor Vlaanderen is dat het Belgisch Standaardnederlands.
- ↑ Wayne Harbert: The Germanic Languages. Cambridge University Press, 2006, s. 17. ISBN 978-0521015110.
- ↑ Na przykład Jan G. Kooij: 5. Dutch. W: Bernard Comrie: The World's Major Languages. Wyd. 2. Routledge, 2009, s. 110. ISBN 0-203-30152-8.
- ↑ Na przykład Ethnologue.
- ↑ Taalschrift, taalschrift.org [dostęp 2021-04-17].
- ↑ Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 172, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- ↑ Prisma | homepage
.svg)