Język martwy

Inskrypcja w wymarłym języku eteocypryjskim

Język martwy – język, który nie jest używany przez zwartą grupę etniczną lub taki, który ma obecnie rozproszoną społeczną bazę osób posługujących się nim. W pierwszym przypadku taki język jest nazywany wymarłym, w drugim zaś – nieżywym. Często przywoływanym przykładem języka martwego jest łacina używana w Kościele katolickim, która spełnia oba powyższe warunki[1]. Języki zasadniczo martwe mogą być w określonych warunkach przywrócone do życia[2]. Tak się stało z językiem hebrajskim[2].

Zobacz też

  • Lista języków wymarłych

Przypisy

  1. ↑ Marian Susskin: Paninterlingwa: powszechny język międzynarodowy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 19. ISBN 978-83-01-09271-9.
  2. ↑ a b Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: 1968, s. 333-334.

Media użyte na tej stronie

Eteocypriot writing.jpg
Autor: Jun, Licencja: CC BY-SA 2.0
Eteocypriot writing. Amathous, Cyprus, 500 to 300 BC. Ashmolean Museum, Oxford, 2010.