Język okinawski
| Obszar | Japonia (Wyspy Riukiu) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 984 tys. (2000)[1] | ||
| Pismo/alfabet | pismo okinawskie | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 7 wypierany↗ | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-1↗ | ja | ||
| Kod ISO 639-2↗ | jpn | ||
| Kod ISO 639-3↗ | ryu | ||
| IETF | ryu | ||
| Glottolog | cent2126 | ||
| Ethnologue | ryu | ||
| WALS | ryu | ||
| SIL | RYU | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język okinawski (okinawski: 沖縄口 ucinā-guci; jap. 沖縄語 okinawa-go) – język należący do grupy języków riukiuańskich, używany głównie w południowej części wyspy Okinawa i na sąsiednich wyspach: Kerama, Kume-jima, Tonaki, Aguni. Jest spokrewniony z językiem japońskim oraz z innymi językami riukiuańskimi, lecz nie na tyle, aby umożliwiało to swobodną komunikację[1]. Z tego powodu filmy z dialogami w języku okinawskim są dla japońskich widzów opatrzone napisami. Język okinawski powoli wychodzi z użycia. Posługują się nim wyłącznie osoby dorosłe[1].
Klasyfikacja
Ze względu na znaczne różnice względem języka japońskiego, język okinawski zazwyczaj jest klasyfikowany jako odrębny język, tworzący wraz z japońskim i innymi językami riukiuańskimi tzw. japońską rodzinę językową. Tradycyjnie jednak, zwłaszcza w samej Japonii, traktowany często bywa jako dialekt języka japońskiego[2].
Przypisy
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Okinawan, Central, [w:] Ethnologue: Languages of the World [online], wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-01-08] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-02] (ang.).
- ↑ Majewicz 1989 ↓, s. 54.
Bibliografia
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
