Język pahlawi
 | Ten artykuł od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 0 (język wymarły) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-2↗ | pal | ||
| Kod ISO 639-3↗ | pal | ||
| IETF | pal | ||
| Glottolog | pahl1241 | ||
| GOST 7.75–97 | пех 537 | ||
| Dialekty | |||
| ISO 639-3: xmn - średnioperski manichejski | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język pahlawi (język średnioperski) – język z podrodziny irańskiej języków indoeuropejskich, używany w okresie dynastii sasanidzkiej. Następca języka staroperskiego, poprzednik języka nowoperskiego.
Nazwa wywodzi się od słowa „Pahlaw”, które oznacza Partię i pierwotnie określała jeden z alfabetów, używanych na terenie Persji. Język ten był używany od III w. p.n.e. do IX w. n.e. Ogólnie przyjmuje się, że w jego historii można wyróżnić dwa okresy: arsacydzki i sasanidzki. Do zapisu wykorzystywano alfabet aramejski. Trzon przetrwałych zabytków tego języka stanowią sasanidzkie traktaty religijne, a także napisy naskalne (np. arcykapłana Kardera, licznych królów), napisy na monetach, nieliczne przetrwałe fragmenty literatury pięknej, a nawet słowniki. Wiele z tych dzieł nosi charakter kompilacyjny, napisane zostały przez przetrwałych zaratusztrian po podboju arabskim, choć znane są psałterze chrześcijańskie i pisma manichejskie.
Linki zewnętrzne
- Gramatyka pahlawi (1908) (ang.)
- Literatura pahlawi w przekładzie (ang.)
- Teksty zoroastryjskie (w tym średnioperskie) ze zbioru Sacred Books of the East w przekładzie angielskim E.W. Westa i J. Darmestetera (1880)