Język regionalny

Procentowy udział osób posługujących się w kontaktach domowych językiem kaszubskim (2002)

Język regionalny – wg definicji zawartej w Europejskiej karcie języków regionalnych lub mniejszościowych: mowa tradycyjnie używana na terenie państwa przez mniejszą liczebnie od reszty grupę obywateli, odmienna od przyjętego języka urzędowego oraz niebędąca ani dialektem oficjalnego języka tego państwa, ani językiem migrantów.

Polska

W Polsce status języka regionalnego ma etnolekt kaszubski, co reguluje ustawa z dnia 6 stycznia 2005 roku o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym. W niektórych gminach: Linia, Luzino, Parchowo, Sierakowice i Żukowo urzędnicy są zobowiązani ustawowo, aby na pisma interesantów w kaszubszczyźnie odpowiadać również w tej mowie, gdy interesanci sobie tego życzą.

Są również ponawiane starania o uznanie takiego statusu dla etnolektu śląskiego^[1].

Unia Europejska

Statusem języka regionalnego objęte są niektóre języki w pozostałych krajach Unii Europejskiej:

• we Francji: szampański, oksytański, alzacki, bretoński
• w Niemczech: dolnosaksoński, dolnołużycki, górnołużycki.

Zobacz też

• język wernakularny
• narzecze
• regiolekt
• język pomocniczy
• język pomocniczy (Polska)

Przypisy

Bibliografia

• Europejska karta języków regionalnych lub mniejszościowych (PDF)
• Ustawa z 6 stycznia 2005 roku o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym. ks.sejm.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-11)].