Język sindhi

सिन्धी / سنڌي
Obszar

Pakistan, Indie, Hongkong, Oman, Singapur

Liczba mówiących

ok. 30 mln[1]

Pismo/alfabet

arabskie, dewanagari

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowyIndie (Gujarat i Radżastan)
Ethnologue2 prowincjonalny
Kody języka
Kod ISO 639-1sd
Kod ISO 639-2snd
Kod ISO 639-3snd
IETFsd
Glottologsind1272
Ethnologuesnd
GOST 7.75–97снд 600
WALSsdh
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku sindhi
Słownik języka sindhi
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język sindhijęzyk z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 30 mln ludzi, głównie w pakistańskiej prowincji Sindh.

W XIV–XVIII w. był rozwiniętym językiem literackim, stosowanym zwłaszcza w poezji sufickiej. Sindhi wykazuje wpływ substratu drawidyjskiego, jego cechą szczególną jest bogaty system fonologiczny (46 fonemów spółgłoskowych), obecność spółgłosek iniektywnych oraz 16 samogłosek. Zarówno w Pakistanie, jak i w Indiach ma status języka urzędowego na poziomie regionalnym.

Przypisy