Języki inuickie

Języki inuickie (kanadyjsko-grenlandzkie albo wschodnioeskimoskie) – grupa języków z gałęzi eskimoskiej języków eskimo-aleuckich, którymi posługuje się ok. 98 tys. ludności części arktycznej i subarktycznej Ameryki Północnej. Ich zasięg obejmuje cztery państwa: Kanadę i Stany Zjednoczone oraz Rosję i Danię. Z powodu poważnego zagrożenia wymarciem prowadzone są próby rewitalizacji tych języków^[1][2]. Języki inuickie można podzielić na dwie grupy: języki zachodnio-inuickie (Czukotka, południowo-zachodnia Alaska, Zatoka Księcia Williama, wyspa Kodiak) oraz wschodnio-inuickie (terytorium od Zatoki Północnej poprzez wybrzeża Alaski Północnej, część północnej Kanady, Grenlandia)^[3].

Klasyfikacja

Języki inuickie bywają nazywane jednym makrojęzykiem inuickim, który posiada swoje warianty językowe, a te dzielą się na dialekty:

• język inupiak
  • inupiak Półwyspu Seward
  • inupiak północnoalaskański
• język inuwialuktun
  • kangirjuarmiutun
  • siglitun
  • uummarmiutun
• język inuktitut
  • inuktitut zachodniokanadyjski
  • inuktitut wschodniokanadyjski
• język grenlandzki (kalaallisut)
  • dialekt północnogrenlandzki
  • dialekt zachodniogrenlandzki
  • dialekt wschodniogrenlandzki

Przypisy