Języki izolujące
Języki izolujące – języki, w których o funkcji gramatycznej i składniowej wyrazu nie decydują końcówki fleksyjne, jak w językach fleksyjnych, ani monofunkcyjne afiksy, jak w językach aglutynacyjnych, lecz głównie pozycja danego wyrazu w zdaniu. W językach izolujących większość pojedynczych morfemów może pełnić funkcję samodzielnych wyrazów. Istotną cechą języków izolujących jest nieodmienność wyrazów[1].
Języki takie trudno znaleźć w czystej postaci, choć najczęściej jako typowy przykład podaje się klasyczny język chiński[2], gdyż współczesny standardowy język mandaryński ma już pewne cechy języków aglutynacyjnych. Innymi przykładami są: wietnamski[1], tajski[2], joruba i wiele języków Sudanu[2], Polinezji oraz atlantyckiego wybrzeża Ameryki Południowej[2]. W większości są one językami prozodycznymi, intonacyjnymi, w których rozbudowany jest system cech dystynktywnych sylaby. Sylaby pełnią funkcję morfemów semantycznych i syntaktycznych. Mają charakter bezwyrazowy, przy ich opisie termin „wyraz” jest zbędny, chociaż bywa używany w znaczeniu „morfem” lub „człon syntaktyczny”[2]. Nie można w ich przypadku mówić o morfologii w tradycyjnym znaczeniu tego słowa[1].
Również francuski i angielski są w dużym stopniu izolujące[2].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- Tadeusz Milewski, Językoznawstwo, wyd. VII uzup. – I dodruk, Warszawa: PWN, 2004, ISBN 83-01-14244-8.