Języki jukagirskie

Ten artykuł od 2022-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Rozmieszczenie geograficzne języków rodziny uralskiej:

     języki fińskie

     języki ugryjskie

     języki samojedzkie

     język jukagirski

Języki jukagirskie – rodzina dwóch języków Jukagirów żyjących w północno-wschodniej Syberii, zwłaszcza w dolinie rzeki Kołymy. Obecnie używane przez około 370 osób^[1]. Silnie zagrożone wymarciem. Zwyczajowo zaliczane do języków paleoazjatyckich^[2], pod względem genetycznym bywają klasyfikowane jako odrębne w rodzinie języków uralskich (część językoznawców określa tę rodzinę jako uralsko-jukagirską). Istnieje ubogie piśmiennictwo w językach Jukagirów (głównie słowniki stworzone przez naukowców), używana jest nieco zmodyfikowana cyrylica.

Klasyfikacja genetyczna

• nadrodzina hipotetyczna – języki uralsko-jukagirskie
  • rodzina – języki jukagirskie
    • język jukagirski północny (północnojukagirski, tundrowy, tundrowo-jukagirski)
    • język jukagirski południowy (południowojukagirski, kołymski, kołymsko-jukagirski)

Cechy języków jukagirskich

• Fonemy sz i ż nie występują w języku tundrowym.
• Rzeczownik posiada 7 przypadków.
• Czasownik odmienia się.
• Brak przymiotników. Ich funkcję pełnią czasowniki wyrażające cechy.
• Występują osobne gramatyczne konstrukcje dla wyrażenia akcentu logicznego.
• W słownictwie dużo zapożyczeń z języków sąsiednich ludów.

Alfabet

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Informacje nt. języka jukagiskiego (ang.)
• Próbka języka północnojukagirskiego – Deklaracja Praw Człowieka